Gondar, Private Collection of Ato Hayle Bayyana, Gondar private collection of Ato Hayle Bayyana
Sisay Sahile
Newly catalogued in Beta maṣāḥǝft
Stub
- Citation URI: https://betamasaheft.eu/AHB001gondar
- Collection API: https://betamasaheft.eu/api/dts/collections?id=https://betamasaheft.eu/AHB001gondar
- Navigation API: https://betamasaheft.eu/api/dts/navigation?id=https://betamasaheft.eu/AHB001gondar
- Document API: https://betamasaheft.eu/api/dts/document?id=https://betamasaheft.eu/AHB001gondar
| ታሪክ ዘምድረ ጎንደር እንዲህ ይላሉ ለአፄ ፋሲል መልአከ እግዚአብሔር ሌሊት እየመጣ በራእይ ይነግርዎ
ነበር ጐ ትነግሥ እያለ። አፄ ፋሲልም ለሕዝቡ ኍሉ እስኪ ጐ የሚባል አገር ፈልጉልኝ አሉ ሕዝቡም ሲፈልጉ አሪጎ የሚባል
አገር ተገኘ ብለው ለአፄ ነገሩ አፄም ጐን ሲፈልጉ አሪጎ ከተማ አደረጉ ከእለታት አንድ | ቀን የንጉሡ
ባልደራስ የአፄን የጭንዎን በቅሎ ሊአንኮባልል ይዞ ወጣ ይላሉ የዚአን ጊዜም በቅሎይቱም አውታሯን ቀርጣ ሄደች ባልደራሱም
በሌጣ ፈረስ ኍኖ እርሾ እየሮጠች እርሱም እየተከተላት ግቡ ከሚቆምበት ስትደርስ ቀጥ ብላ ቆመች እርሱም በደረሰ ጊዜ ኍለት
ሰዎች አገኘ እነዚያን ሰዎችም እባካችኍ
| ስለ እግዚአብሔር አያያዙኝ አላቸው እነዚያ ሰዎችም በቅሎይቱን አያያዙት እርሱም በቅሎይቱን ተቀብሎ
ያዘና እናንት ሰዎች ይህ አገር ማን ይባላል አላቸው እነሣቸውም ጐንደር ይባላል አሉት እርሱም በቅሎውን ይዞ ለንጉሡ
ጐንደር የሚባል አገር ተገኘ ብሎ ነገረዎ ዓፄም ፈጥነው በፈረስ መጥተው ዙረው አገ | ሩን አይተው ቀሀና
አንገረብን አይተው አመስግነው የዘላን ከብት አስመጥተው ዱሩን አስጥሰው አቀኑት አጠኑት ይላሉ። አንድም እንዲህ ይላሉ
አፄ ፋሲል አደን ወጥተው ጐሽ ሲአባሩ ጐሹ እየሮጠ እስዎ እየተከተሉ ከግንቡ ለሚቆምበት ትልቅ ባሕር ነበር ጐሹ ከባሕሩ
ገባ ይላሉ ንጉሡ ከሕዝቡ ጋራ ከበው ሲአስጨንቁት ከባሕ
| ሩ ትልቅ ሰው ወጥቶ የመጣህበትን አድርገህ አትኄድም ብሎ ከመጀመሪያ እስከ መጨረሻ ያለውን ነግሮ
ሰደደዎ ይላሉ አፄም ከዚያ ወደዚያ ነው ያጠኑት ያቀኑት ይላሉ አንድም አንድም እንዲህ ይላሉ ደንቀዝ ላይ ጐመንጌ የምትባል
ጐጥ አገር አለች ጐን ሲፈልጉ ከጐመንጌ ላይ ከተማ አደረጉ። መልአከ እግዚአብሔርም ሌሊት | እየመጣ
በራእይ ይተየዋል እንዴት ላድርግ አንተ ብትነግረኝ ስፍራው ጠፋኝ ቸገረኝ አሉት መልአኩን መልአከ እግዚአብሔርም
መለሰልዎ። እንዲህ ሲል። መቸ ከዚህ ተቀመጥ አልኁህ ወርቅ ከፈላበት አገር ነው እንጅ አለዎ ወርቅ የፈላበት አገር
ማለት የጐንደር ደንጊያ በትርጓሜው ብልህ ሰው ቢገኝ የጐንደር አፈ
| ሩም ደንጊያም ወርቅ ነው ሲል ነው (አላቸው) መልአኩ። ብንን ብለው ቢነቁ አፄ ህልም ሆነብዎ
አጥብቀው እጅግ አዘኑ ተከዙ አለቀሱ። ይህ የጐንደር ነገር ሀለሙ ህልመ ወአልቦ ዘረከቡ እንዳለ ኁኖ ሊቀር ነው እኔ
ባልታደል የታደለ ያገኝሽ ይሆናል ከምድርስ አጣኁሽ ጐንደር ማለት በትርጓሜው ለኔ ባይገለጥልኝ ፍቹ ገነተ እዝራ | ወሄኖክ ማለት ነው እያሉ አለቀሱ እንኳን መልአከ እግዚአብሔር የተናገረው ሰው እንኳ የተናገረው
አይቀርም ነበር። ትንቢት ይቀድሞ ለነገር እንዳለ ይላሉ። እለቱም እለተ እኁድ ነበር ይላሉ። አፄም ጊዜ ፱(ሰአት)
ሲሆን ደንቀዝ ዘልቀው ካፋፉ ኁነው በመነጸር ወደምእራብ አገር ሲመለከቱ። አንበሳ እንደ
| መልካም ነጋሪት በትልቅ ቃል ሲጮህ ሰሙና አሽከሮቻቸውም ሰደዱ። አሽከሮችም የአንበሳውን ድምጽ
እየሰሙ እስከ ፬ቱ እንስሳ ደረሱ። ከዚያም ስፍራ ኁለት ሶስት ቤት ቁሞ አገኙ ሰዎችንም ጠየቁ ማን ይባላል ይህ አገር
አሉ። እነዚያም ጐንደር ይባላል አሉ፤ አሽከሮችም የአገሩን ስም ጠየቁና ክፍ ብለው። | ወጥተው
አንበሳውንም ግቡ ከሞቆምበት ኍኖ ሲጮህ አገኙት ባሕሩንም አዩ ተመልሰውም እየተራወጡ ኂደው ለአፄ ፋሲል ነገሩ።
አንበሳውን አይተን ጐንደር የሚባል አገር አግኝተን መጣን የምስራች አሉ። አፄም በሰሙ ጊዜ እነዳለ ፊትዎ እንደፀሐይ በራ
ይላል። ፈጥነውም በፈረስ ኍነው ገሠገሡ። ሰራዊቱም
| እየተራወጠ ተከተለ። አፄም በደረሱ ጊዜ አንበሳው ከብት ጥሎ ሲበላ አገኙት። በቀኝ በግራ አካበቡና
ትሰዱት አላችሁ ባሉ ጊዜ አንበሳው ዘለለና ከባሕሩ ገባ። ያን ጊዜም ባሕሩም እንደ ኤርትራ ተከፈለ ተነዋወጠ ምድርም
አንቀጠቀጠች። ወተሀውከት ኩላ ሀገር እንዳለ። ያን ጊዜም እንደሰው እንደ አምደወርቅ ቁሞ መጠኑ መ |
ጠነ መልአክ ኍኖ ጽሕሙ ዘይወርድ ዲበ ህባኔ መልበሱ እንዳለ ወይመስል ህብሩ ከመ እብነ በረድ ወራእዩ ከመ ፀሐይ ወግርማሁ
ከመ አንበሳ ወቃሉ ከመ ድምፀ መልአክ በታየ ጊዜ ሠራዊቱም እንደ ቅጠል እረገፈ በድንጋፄ። አፄ ብቻቸውን ቁመው ሲቀሩ
እሱም አለዎ እኔ ከቆምኁበት ላይ ግቡን አቊም የእግዚአብሔር ፈቃድም ደ
| ርሶልሀል ከዚህ ስፍራ ላይ በአንተ በንጉሡ እጅ እንኳን የተጠመቀ ያልተጠመቀም መንግሥተ ሰማያት
ይገባል። እኔም እነብር ቤተከ ለዓለም። ወእትከደን በጽላሎተ ክነፊከ። እንዳለ እሆንህ አለኍ ብሎ እንደ ቅጠል
የወደቀውን ሠራዊቱን አንስቶ። ንጉሡን በመስቀሉ ባርኮ ቀድሶ። ከመጀመሪያ እስከ መጨረሻ ያለው | ን
የሚሆነውን ኍሉ ነገር ተናግሮ ተሠወረ። አፄም ወደ ፀሐይ መውጫ ፊተዎን መልሰው ሶስት ጊዜ ሰገዱ። ስብሐት ለአብ
ስብሐት ለወልድ ስብሐት ለመንፈስ ቅዱስ እያሉ። ንጉሡም የልብዎ ደረሰና ወደደንቀዝ ተሎ ወጡና በሉ አዋጅ ንገሩ ሠራዊቱ
እስከ ፯ቀን ይግባ ብላችኍ እስከ ፯ቀን ያልገባ እቀጣው አለኍ ብላችኍ።
| አዋጅም በሰማ ጊዜ ሠራዊቱ ደረሰ። አፄም ፻፻ሪፍሪዳ ፻፻ የፍየል ሙክት ፪፻፻ የበግ አውራ የወይን
ጠጅ የማር ጠጅ እንደ ውሀ ይፍሰስ ብለው አዘው ፯ቀን ነጋሪት እየተመታ ሌሊትና ን ተዘፈነ በደንቀዝ ከተማ። ጐንደርን
የተባረከችውን የተቀደሰችውን አገሬን አገኘኋት እያሉ። ከዚኅም በኋላ ወደ ባሕር አገር ከፈረንጆች ፫፻፻ ወር | ቅ አስጭነው ሰደዱ። ተሎብላችኍ ብልህ ብልህ ሰው ግብ የሚሰራ ስደዱልኝ ብለው። ከዚያ በኋላ
የዘላን ከብት አስነድተው አፄ ወደ ጐንደር ወረዱ። ዱሩንም በከብት አስጣሱት።ፈረንጆችም ፫፻፻ ወርቅ ተቀብለው ፭፻
ብርትኪስ የሚባሉ ሰራተኞች ሰደዱ። ሰዎቹም ከባሕር የመጡት መልካቸው ጥቁር ነው። አፄም እነዚያ
| ን ሰዎች በተቀበሉ ጊዜ ብዙ ደስታ ሆነ። ወዲያውም ስራ ተጀመረ። ስራ ሲጀመር በመጀመሪያ ፫ዝቅ
ዝቅ ያሉ እንቊላል ግብ አሰሩ። ፪ለቱ የሴቶቻቸው መቀመጫ አንዱ የንጉሡ አደረጉ ወደ ምሥራቅ ሲአይ። ለሕዝቡ አዳራሽ
መገኛ ደግሞ እንደ ሃውልት እንደ ሃውልት እያደረጉ አስቁመው ክረምት ሲሆን ማቅ እያለበሱ። በጋ ሲሆን ግምጃ | እያለበሱ አዳራሽ ይገኙ ነበር ግቡ እስኪሰራ ድረስ። ግቡም ሲጀመር መናገሻው። በሽታ ተነስቶ
አስቸገረ።ሠራዊቱም ሊአልቅ ሆነ። አፄም ተጨነቁና የአለቅሱ ጀመር። ያበፊት ያዩት ደግ ሰው ተገለጠልዎ ይላሉ አይዞህ
አታልቅስ ታቦተ ሚካኤልን ስራ አለዎ። ታቦተ ሚካኤልን በሰሩ ጊዜ በሽታውም ጸጥ አለ። ቤተ ክርስቲያኑክ ፊት ሚካኤል
ተባለ።
| ዳግመኛም አንበሳና ነብር ተነስቶ ሕዝቡን ቢአስቸግር ያደግሰው ተገልጦ አቦን ታቦት ስራ አለዎ ቤተ
ክርስቲያኑም ፊት አቦ ተባለ አውሬውም ጠፋ። ኋላ ደግሞ የሚሰራውን ግብ መብረቅ እየመታው እለት እለት እየፈረሰ
አስቸገረዎ ንጉሡም ግብር ደፍነው ከሰው ተከልክለው ይጸልዩ ጀመር። ያመልአከ እግዚአብሔር ደግ ሰው ተገልጦ | አይዞህ ኢይደንግፅ ልብከ። ተዓገሣ ለመዓት ወድኅረ ታስተፌስሐከ ነው። በል ታቦተ ኢየሱስንና
(ዘአደባባይ) ማርያምን (ዘግምጃ ቤት) ቀኝና ግራ አድርገህ ስራ አለዎ አፄም ተነሡና ታቦተ ኢየሱስንና ታቦተ ማርያምን
ቀኝና ግራ አድርገው ተከሉ ከዚያ በኋላ መሠረቱም እየጠና እየቀና ሄደ ንጉሡም ደስ አለዎ ማለዳ ማለዳ ሲያዩት አንድ አንድ
| ጋት እያደገ ያድር ነበር ይላሉ መልአከ እግዚአብሔር እየረዳዎ ነው ይላሉ። የንጉሡ ምግብም የርግብ
ሥጋ ያፈቅሩ ነበር ይላሉ ቁመተዎም ንጉሡ በቀስተደመናው ልክ ነው። ግቡም ከተፈጸመ በኋላ ሌሊት ሌሊት ሺህ ሰይፍ ጃግሬ
በምሥራቅ ሺህ ሰይፍ ጃግሬ በምእራብ ሺህ (ሰይፍ ጃግሬ) በሰሜን ሺህ (ሰይፍ ጃግሬ) በደቡብ ቁ |
ሞበት ያድራል ይላሉ ከግቡ። ፋናውም ከመናገሻው (ላይ) የተተከለው መብራት እስከ ጎጃም ሲታይ ያድር ነበር ይላሉ። ቤተ
ክርስቲያኑም የሰሩት ፯ነው አጥብቀው ዘማዊ ነበሩ ይላሉ ንጉሡ። ከዝማዌ ብዛት የተነሣ ከስራ ቤቱ ፫፻ ልጅ ወለዱ ይላሉ
የስራ ቤት ልጅ ሆኖ ስሙ ሳይታወቅ እንዳለ ቀረ ይላሉ።
| ሁለቱንም እታማቾች አግብተው ሲኖሩ ነበር አፄ፤ ከተከዜ ከባሕር አሸዋ አን የወደቀ ቅጠል የሚበላ
መነኵሴ እንዱን ወንድሙን ኂድ ጐንደር አለው፤ ኂደህ ግን የንጉሡን የንስሐ አባት ገዝተው። አንተ ተቀምጠህ ነው ብያ
እንዲህ ያለ ስራ መሰራቱ ብለህ ያንተንም ቃል የኔንም ቃል አሳድርበት። ያም መልእክ | ተኛ
እየገሠገሠ መጣና ከንጉሡ አባት አድሮ ማልዶ ሲነጋ በል አባቴም ገዝቶሀል እኔም ገዝቸህ አለኁ አለው ሰይፍ ብያ ፈርተህ
ነው አለው። እርሱም እርሱም መለሰ ምላጭ አወጣና በል እንካ እራሴን ላጨኝ ወደፊት አለ ያም ምላጩን ተቀብሎ ሲላጨው
አውቆ ሸንተፍ አድርጎ ሲቆርጠው ሰቅጠጥ ብሎ ደነገጠ እ
| እርሱም ይህን ይዘህ እነው ንጉሡን የምትገዝ(ትበት) አለ። እርሱም በል በፊት ጨርሰኝ አለና ደሙን
አብሶ ቆቡን አድርጎ ከግቡ ከንጉሡ ገብቶ ገዝቸህ አለኁ ፍታ አለ። ንጉሡም ሰሙና ይህ መነኵሴ አበደ ንሳ ከአደባባይ
አውጥታችሁ አንገቱን በሰይፍ በሉት አሉ። አፄም በተናገሩ ጊዜ እየጎተቱ አወጡና አንገቱን | በሰይፍ
ቆረጡት። ይህም በተሰማ ጊዜ ዕፁብ ድንቅ ሆነና ዕፁብ ለሰማዒሁ እንዳለ በሞጊናም ያለ መነኩሴ በዋልድባም ያለ በማሕበረ
ሥላሴም ያለ በገዳሙ ኁሉ ያለ እየመጣ አንገት አንገቱን እንደ ዘካርያስ እንደ ዮሐንስ ይሰጥ ጀመረ። ገበሬውም ጅረፉን
እየጠቀለለ። እስላሙም ሸማ እቃውን
| እየጣለ። አንገቱን ሰጠ። አክሊላተ ብርሃን መላእክተ ብርሃን ሲወርዱ እያየ። ሰራዊቱም ይህንን
ነገር አየና እኔ እቀድም እኔ እቀድም እያለ አለቀ። ንጉሡም ጽርሐ አርያም ተገልጦ መላእክተ ብርሃን አክሊላተ ብርሃንን
ይዘው ሲወርዱ ሲወጡ አንገቱን ለሰጠኍሉ አዩና እግዚአብሔር ኍሉን ለመንግሥተ ሰማያት አድ | ሎታልና
ብለው በለው አሉ እርኅራኄም አላደረጉ። ንጉሡ። መነኰሳቱ ብቻ ያለቁት ፱ሺህ ከ፱፻፺፱ ነው። ዘእንበለ ማሃይይምናን።
ወዘእንበለ አረማውያን። በደሙ ክቡር ተቀደሰት ቤተ ክርስቲያን እንዳለ። ጐንደር በፊትም እንደ ኢየሩሳሌም የተመረጠች
ናት ኋላም በነዚያ ኍሉ ቅዱሳን ደም ጐንደር ተባረ
| ከች ተቀደሰች ይላሉ። ከዚህም በኋላ ለአፄ ሲታየዎ የነበረ ደግ ሰው እንደ ፀሐይ እያበራ ወጥቶ
ከአፄ ጋር ተነጋገረ። በፊት እንደ ነገረዎ አድርጎ ለኋላ ልጆች ትንቢት ነገረዎ። ከዚህ ከከተማሕ ከዚህ የበለጠ የሚፈስ
ደም አለ በአረማውያን እጅ ወይመጽኡ በምዕራብ። ወይመስሉ ከመ ቋዕ ወይበልዑ ከላባት ወ | ወበሀጋይ
ወበክረምት። እያለ ነገረዎ። እኔም እረፍቴ ደርሷልና። ከአደባባይ ኢየሱስ ደጀሰላም ወደምሥራቅ ሲል እንድትቀብረኝ
ስትቀብረኝ ግን እጀን እንደ ስእለ ሥቅለት ዘርግተህ ከጎዳናው ላይ ቅበረኝ፤ ምሕላም ሕዝቡ ሲማለሉ ከአጠገቤ አይራቁ።
አንተም ኢይወጽእ ምልክና ወምስፍና እምአባሉ ለይሁዳ እንዳለ ዘርህ የተበ
| ረከ የተቀደሰ ይሁን ብሎ ከአፄ ጋር ሲነጋገር እንደ ተቀመጡ አዕረፈ ጊዜ ፮ሰዓት በዕለተ ዓርብ።
ድኅሪተ ወድቀ አፄ ፋሲል። ወተንሥኡ ደንጊፆሙ ፳ወ፬ ባለሟሎች ፲ወ፪ቱ በየማኑ ፲ወ፪ በፀጋሙ አንሥእዎ ለፋሲደለስ ወውኅዘ
አንብዑ ከመ ማየ ክረምት። ወበእንዘ ይበኪ ንጉሥ ምስለ ሠራዊቱ አልጸቁ ለግንዘተ ሥጋሁ፤ | ፺፱
መነኰሳት። እንደ ምን አንድ ጊዜ ደረሱ ቢሉ ከከዊነ እሳት ያልደረሱ ከአምስቱ መአረጋት የደረሱ ናቸው ዕረፍቱን አውቀውት
ነው የመጡ። ወገነዝዎ ፺ወ፱ ቅዱሳን ወቀበርዎ ኀበ ዘአዘዘ በከመ ቃሉ ጽሑፍ። በይባቤ ወበማኅሌት። መቃብሩ ከመ ሥዕለ
ሥቅለት መቃብር ሲወርድ ግን አዕላፍ መላእክት በገሃድ
| ረበው ቁመው ታዩ ከመቃብሩ። ወረደ ብርሃን ኀበ መቃብሩ። አፄም ከዚያ በኋላ ሱባኤ ይዘው ያለቅሱ
ጀመር። እንዴት ልኍን ይህ ኍሉ ነፍስ በኔ እጅ ጠፍቶ እያሉ። ኋላ ግን አንድ ሰው ተገለጠልዎ። ከስራ ቤትህ ሴት
አለች እርሷናት የምታድንህ አለዎ። እስዎም መለሱ ስንቱን ስራ ቤት አውቀዋለኍ እንዴት | አደርጋለኍ
አሉ። እርሱም አለዎ ውሀ ስታመጣ ታገኛት አለህ ፲ ገንቦ ውሀ መላልሳ ታመጣለች ሌላው ግን ፭ት ነው የሚአመጣ አለዎ።
እሰዎ በአንገረብ መውረጃ አንድ አሽከር አስቀመጡ ያአሽከረዎም ሲመለከት ፱ኙን አግብታ አስረኛውን ይዛ ስትሄድ
የምትገባበትን ቤት አይቶ ለአፄ ነ
| ገረዎ። አፄም አሽከሩን አስከትለው ሄደው ደንጊያ ተሸክመው ወደቁ እርሷም ደንግጣ ንጉሥ ሆይ
በእንተ እግዚአብሔር ምንድር ነው ከኔ ከባርያህ። (ምን ቁም ነገር ልታገኝ ነው አለቻቸው።) ንጉሡም ምን ብሰራ እድን
አለኍ በእንተ እግዚአብሔር ንገሪኝ አሉ። በል እንግዴህ እንዲህ አድርግ ከትልቅ ከትልቅ ወንዝ ድልድይ ስራ ድልድዩንም
ሰርተህ ስትበ | ቃ አዋጅ ንገር። ሕዝቡም በዚያ ላይ ሲሄድ የፋሲልን ነፍስ ይማር እያለ ይሻገር
በርሱ ነው የምትድን አለችዎ። ቀን ቀን ከንጉሡ ስራ ሌሊት አንገረብ ከባሕር ታድር ነበር ፭ ገንቦ ውሀ ለነዳያን ለለት
ለለት ታደርግ ነበር ይላሉ። አፄም ይህን ሰምተው፡ ፯ ድልድይ፡ ሰሩ በየወንዙ ሰርተው ሲጨርሱ አዋጅ
| ነገሩ ነፍሱን ይማር የፋሲልን እያልህ ተሻገር አሉ። የግቡ በሩም ፲፪ ነው ይላሉ። ወአዕረፈ ፋሲል
ወነግሠ ጻድቅ ዮሐንስ ስራውም ከባሕታዊ ኍለት እጅ ያመጣል ይላሉ። በመንግሥት ተቀምጦ ሰሌን ሰርቶ ነው የሚበላ
የነበር። ከገበያ ያነን ሰሌን ወስዳ የምትሸጥ ደሀ መበለት ናት ቀረጥ እንዲቀረጥ። አንድ | ቀን
በእለተ እኍድ ቄሱ ከቤቱ ተመልሶ ሳለ። ምሽቱ መንፈሳዊ ጋኔን ተነሣባት እንገናኝ እንደሆን እንገናኝ በቀረው እንደሆነ
ንገ አሉልም አለች። ምነው እቴ በእለተ ሰንበት ምን አገኘሽ አላት። አይሆንም ብላ መለሰች። ወአንቀልቀለ ልብየ
ወተሀውከ አዕፅምትየ አለች። ምነው ፈጣሪየ እለተ እሁድን እለተ እኪት
| አደረግህብኝ ብሎ ፈቃድዋን ፈጸመ ይላሉ። ከዚያ በኋላ ተነሥቶ ወደ ቤተ ክርስቲያን ሄደ።
ባልንጀራውንም አገኘ ኃጢአቱንም ነገረው። በል የዛሬን ግባልኝ ከሰይፈ እሳት አድነኝ አለው። ያሰውም ኃጢአቱን ቢነግረው
ከሰይፈ መላእክት ይውደቅ ብሎ አይሆንም አለው። ይህን ቁመው ኍለቱ ሲከራከሩ | ከቤተ መቅደስ።
ንጉሡ ደረሱ ይላሉ ይህን ነገር በጸጋ እግዚአብሔር ሲያዩ አድረው ከቤተ ክርስቲያኑ ደጀ ሰላም ሲደርሱ የራስዎን ፀጕር
የተሰራዉን እንደ አክሊል አንስተው አስቀመጡት ይላሉ። ያነን አይሆንም ያለውን ቅስ አንገቱን በሰይፍ ቢቀሉት እንደወልደ
ዘካርያስ አንገቱ ለብቻ ተለያይቶ ወደቀ ይ
| ላሉ። እሰዎም ገባሬ ሠናይ ኍነው ቀደሱ። ፍሬ ቅዳሴም ግሩምን አግብተው ቀደሱ ከሀዳፌ ነፍሱ
አሌዕለከ ሲሉ አንገቱን ከሰውነቱ አገናኙት ብለው ከዚያ ላይ ቆመው አሌእለከ ሲሉ ያሰው አፈፍ ብሎ ተነሣ ይላሉ። ኋላም
ቀድሰው ከወጡ በኋላ ወደ ቤትዎ ሲኄዱ ያን የራስዎን ፀጕር አንሥተው ከራስዎ ቢሰቅ | ሉት እንደ ነበረ
ሆነ ይላሉ፤ ደግሞ አንድ ቀን ልጅዎ የንጉሡ የድሀ ልጅ ገደለና መጥታ ከርስዎ ከንጉሡ የሞተው አሽከር እናት አቤት አቤት
ብላ ጮኸች ምነው ምን ኍነሻል አልዋት። ልጀን ለጅዎ ገደለብኝ አለች። አፄም ሰሙና በሉ ፍረዱ አሉ። መኳንንቱም
ፈረድነ አሉ። ምን ብላችሁ ፈረዳችኍ አሉ
| የነፍስ ዋጋ ይክፈላት አሉ የንጉሥ ልጅ መሞት አይገባም ብለው። አፄም ፍርዱን ሰሙና በል እስኪና
ብለው አፉን ልጅዎን ስመው እንዴት የድሀ ልጅ እንደሞተ ይቅር። የንጉሥ ልጅ እየገደለ ይህድ ይባላል ብለው በሉ
አውርዳችሁ ግደሉ ብለው ልጅዎን አስደበደቡ ይላሉ። ዕለቱም እለተ አርብ ነበር ይላ | ሉ።
ወኢተራኅርኀ አብርሃም በሞተ ይስሐቅ እንዳለ ንጉሡም ልብ አልደነገጠም ይላሉ። አንድ ቀን ደግሞ ከግቡ ጐንደር አፄ ወደ
ጠዳ ሲጓዙ ፈንጠር ሲደርሱ አንዲት የደረሰት ለመታጨድ የድሀ እርሻ ገብስ አገኙ። ሰዓቱን ያን ጊዜ ቢመለከቱት ታላቅ
ዝናም ከበረድ ጋር የታዘዘበት ኍኖ አዩና ተ
| ሎ ብለው ከደብሩ ተቀምጠው በሉ እስኪ አጭዱ ብለው አሳጭደው አስከምረው የዚያን ድሀ እርሻ ኄዱ
ይላሉ። አንድ ሰው ከኽዝቡ ተለይቶ ቁሞ ቀረ ይላሉ እርሱም የቀረበት ምክንያት የንጉሡን ደግነት የሚሰማ ነውና ነገሩን
ሲአይ ነው የቀረ። ወዲያውም ያህያ ሰኰና የምታሕል ደመና መጥታ ፀሐይቱን | ብትጋርዳት ዝናብና በረድ
አንድ ጊዜ ወርዶ ያገሩን አዝመራ አጠፋው ይላሉ። ያድሀ ዝናሙ ተግ ሲል ሌላ አዝመራ የለውምና እየተላቀሰ ከልጆቹ ጋራ
ከርሻው ኄደ ይላሉ በደረሰ ጊዜ ያች ገብስ ታጭዳ ተከምራ አገኛት። እንደማግኘቱ ደስ አለውና ነገሩ ግራ ሆነበትና እንደ
ግንድ ዝም ብሎ ቁሞ ፈዘዘ። ያትእምርቱን ላይ
| የቀረ ሰው አይዞህ አትደንግጥ ንጉሡ ነው ይህን ያደረገ ብሎ ነግሮት ኄደ፤ ደግሞ እንዲህ አለ አንድ
ሰው ለንጉሡ ምነው እንደስዎ ያለ ንጉሥ ከዝንጀሮ ኍለት እጅ የምትከፋ አግብተው ይኖራሉ አለ ሊአስተዎ በሰይጣን አድሮ።
እርስዎም መለሱ ብትከፋ ብትከፋ ከገሃነመ እሳትን ትከፋለች አሉት። ደግሞም እንዲ | ህ ይላሉ እቴጌ
ሰብለ ወንጌል የንጉሡ ምሽት የንስሐ አባታቸውን ለመዱ ይላሉ። አፄም ይህን ነገር አውቀው ተቀምጠው ሳለ አሣ ተሠርቶ
ቀረበ ግብር በአንድ ነው ፫ስቱ የሚበሉ አፄ አነሡና አሁን የውነት ብንናገር ይህ አሣ ተነሥቶ በሄደ አሉ። እቴየና
የንስሐ አባትዎ ፈርተው ዝም አሉ ንጉሡም አትፍሩኝ እ
| ኔም አልነካችኍ ብለው ማሉላቸው እነርሱም ተናገሩ በአንድ ቃል እርሰዎ አርፈውልን ፍቅራችንን
ብንጨርስ አሉ። አፄም ተናገሩ እኔም ይህን ዓለም ለናንተ ትቸላችሁ ብሄድ እፈልጋለሁ ያሉ ጊዜ አሣው ተነሥቶ አገሩን
ገባ። ንጉሡም መንግሥተዎን ዙረውም አላዩት አልተመለሱበት። ሎጥ አገሩን ዙሮ እንዳላየ። | ወነግሠ
ኢያሱ ወልዱ ለዮሐንስ ደግ ንጉሥ ነበር ይላሉ ደብረ ብርሃንን የሰሩ አክሱም ጽዮንን ሊያመጡ ነው ሕንጻውም ሲጨረስ ወደ
ትግሬ ተሻገሩ። አክሱም ገቡ። ደግ ደግ መነኮሳት እየመረጡ ቢያገቡ የማይሆን ሆነ። ኋላም ራስዎ ገቡ ሲገቡ ከታቦተ
ጽዮን አፄ ኢያሱ እርሷን ሊያወጡ ዓይንዎ ይሰወራል ሲወጡ
| ይበራል እንዲህ እያሉ ፯ጊዜ ተመላልሰዋል። በሰባተኛው ግን የማይሆን ቢሆን እንዲያውስ ለስላሤ
መስገድ ትቸ ወደ አንች ምን አመጣኝ አንችም ለሥላሴ ገብሪ ብለው የደብረ ብርሃንን ደብተራ አያል ሰሩባት። አያል ዕቃም
ወሰዱባት። ከትግሬ ተመልሰውም ጐንደር ሲገቡ ለታቦተ ጽዮን የሰሩትን | ለሥላሴ አደረጉት።
ደብተራውንም ሲሰሩ መልከመልካሙን እያዩ ነው የሰሩ መልከክፉ የሆነ አልሰሩም። አንድ ደብተራ ድቆ ማርቆ የሚባል ነበር
ሊቅ ነው። ምሽቱን እስኪ መስታያት ስጭኝ አላት መልኩን በመስታያት አይቶ አፄ ፍርድዎ ነው አለ ከጦጣና ከዝንጀሮ ሁለት
እጅ እናመጣለን አለ። አፄም ይህን ሰሙና እስኪ አ
| ምጡት ብለው አይተው ስቀው ሰሩት ይላሉ። ከዚህም በኋላ መሬት የተደላደለ በኢያሱ ነው ዳግመኛም
ወደ ሸዋ ሸዋ ኄዱ የአቡነ ተክለ ሃይማኖትን ዓፅም ሊያመጡ ከዚያም በብዙ ጥበብ በጭንቅ አገኙት ይዘውም ተመለሱ ጠዳ ላይ
ሲደርሱ በመነጠር ቢመለከቱ ፊት አቦ ላይ አስከሬን ሲወጣ አዩና ተሎ ብለው ፈረሰ | ኛ ሰደዱ እኔ
ሳልመጣ አትቅበሩት ብለው ፈረሰኛም ተሎ ደረሰና ነገረ እሰዎም ፈጥነው ደርሰው የአባታችንን ዓፅም ከአስከሬኑ ላይ
ቢአስቀምጡት ያምውት ተነሣ። ዓፄም ስብሐት ለአብ ስብሕተ ለወልድ ስብሐት ለመንፈስ ቅዱስ ብለው ፫ጊዜ ሰግደው አማን
በአማን የአቡነ ተክለ ሃይማኖት ዓፅም ደረሰኝ አሉ ይዘው
| ም ገብተው ቤተ ክርስቲያን እስኪሠሩ በግጃ በድንኳን አርገው በወበር በከበረ አስቀመጡት። ወበሩምመ
ጽጌ ረዳ አበበ ያን ጊዜ ይላሉ። ፈጥነውም ቤተ ክርስቲያኑን ሰርተው ታቦቱን አርገው አስገቡት ሲአገቡትም አዋጅ ነግረው
ነው ዕውራን ሐንካሳን ሕሙማን አረማውያን ተሰብሰቡ ብለው ፻፻ ፍሪዳ ፭ሽሕ የበግ ሙክት ፭ሽሕ ከ፭፻ የፍየል | ሙክት አድርገው ጠጅ የወይን ጸጅ እንደ ውሀ ይፍሰስ ብለው በይባቤ በማኅሌት አገቡት አለቃውን ቄስ
አፄ አሰኝተው ቤተ ክርስቲያኑን ዓደባባይ አቡነ ተክለ ሃይማኖት ይባል ብለው አገቡት ዕለቱም በግንቦት በ፲፪ቀን ነው።
ተዋሕዶ ሃይማኖትም የጸና በኢያሱ ነው የዚያን ቀን የተሰበሰቡ ዕውራን እንደ ፀሐይ በርተዋል ሐንካሳን
| እንደ ፈረሰኛ ሩጠዋል ሕሙማን ድነዋል። አረማውያን አምነዋል። ከዚህም በኋላ ወደ ስናር ዘመቻ
ኄዱ ስናርንም ወጉት። ከወጉትም በኋላ ፭ ፻፻ ፈረስ የሰዎን አኑረውበት ተመለሱ ጐንደር ሲገቡም የተፅኖ ለት ነው
የገቡ። ደብተራውም ሲረግጥ ተፅዒኖ ዲበ ፈረሱ በሰላም ቦአ ኢያሱ አያለ ተቀበለዎ ይላሉ። |
ለረገጠውም ደብተራ ወቄት ወቄት ወርቅ አደሉት ይላሉ። ደብተራውም ኍሉ በበዓለ ፶ ከቤት አይቀመጥም ነበር ከአፄ ጋራ
ተቀምጦ ከመብላት ከመጠጣት በቀር ፶ቀን ሲፈጸም ወደቤት ይሄዳል ይላሉ። አቡሻክር ግን በፋሲል ጊዜ ነው የተገኘ
ሊቃውንቱን ቢጠይቁ አፄ ፋሲል ጠፋ ይላሉ። በሉ በዚያም በዚ
| ያም በየገዳማቱ በየሀገሩ ሰው ሰደዱ በጐጃም የሄደው አንዱ መልክተኛ አንድ ሊቅ አበሞ የሚባል
አቡሻክር አዋቂ አግኝቶ ይዞ ገባ አፄም ደስ አለዎ ቢጠይቁት ታውቅን አለህ ብለው ምን ተስኖን አለዎ ወዲያም ከግር እስከ
ራሱ ሸለሙና በል እንግዴህ አስተምርልኝ አሉት። የለት የለት ዳረጎቱን ወቄት ወ | ቄት ወርቅ
አዘዙለት አስተምሮ ሲሔድ አገሩን ፶ወቄት ወርቅ ሰጡት አበሞ አፉን ጠቅሞ። ወርቁን ለቅሞ ሄደ አገሩን ይላሉ። ከዚህም
በኋላ አፄ ኢያሱ ወደ ጉድሩ ዘመቻ ሄዱ ከዚያም አልቀናዎም። ፈረስዎም ተማረከ። እሰዎ ግን ሠራዊቱን ፊቱን አዙረው
አስፍረው ብቻዎን ፈረሱ ካለበት ሄዱ። ፈረሱም
| የለመደውን አጥቶ እየተጨነቀ አገኙት ድምጠዎን በሰማ ጊዜ ይጮህ ጀመረ። እርሰዎም መነኩሴ ተመስለው
ነው የሄዱ እየለመኑ። ያጋላ የማረከውም ይግቡ ብሎ አገባቸው እሰዎም ፈረሱን አዩነ ምን ሁኖ ይጨነቃል አሉ። ያጋላም
አሰር ብንሰጠው ውሀ ብንሰጠው እቢ አለ ብልሐቱ ጠፋን አለ። አፄም እንዲህ አሉ የመኳንንት ፈ | ረስ
እንደሆን ፍልጥ ቢሰጡት ጸጅ ቢሰጡት ያደርግ እንጂ ይሆናል አሉ እርሱም ይህን ሰማና እርጥቡን ወይራ እያስፈለጠ አቀረበለት
ጠጁንም በገበታ ሰጠው። ፈረሱም ፍልጡን ቈርጥሞ ጸጁን ደርግሞ ይደነክር ገባ። ያጋላም ደስ አለውና እባክህ አባቴ
(ጐፍታ) ዋልልኝ እደርልኝ አለዎ አፄም እሽ ብለው ጠጃን እየ ጠጡ ፫ቀን ዋሉ አደ
| ሩና በ፫ስተኛው ቀን ፈረስኮ ቢያሹት ይወዳል እስኪ አውጣው አሉት። እርሱም ቃልዎን ሰምቶ ወርቅ
መጣምር ኰረቻውን ጭኖ አወጣና ናልሰቀልህ ቢለው ፈረሱ ሽቅብ እየዘለለ አስቸገረ። አፄም ዝም ብለው ቈዩና። እስኪ ለኔ
ስጠኝ ቀድሞ አውቅ ነበር አሉት። ያሞኝ ጋላም ዘብ ለቀቅ አደረገልዎ አስዎም ዛብና ጣትዎ በተገናኘ ጊዜ | እንደ ዘንግ ተወርውረው ከትት አሉበት ወዲያና ወዲህ አዘዋወሩት ጋላ ሞኘም ይህ አማራ ብልህ ነው
እያለ ይስቅ ጀመረ ፈረሱም በተዋዛ ጊዜ አንድ ጊዜ ቢነኩት እንደ አሞራ በረረ ያጋላም በሳቀው ልክ አየ አየና በፈረስ
እየሆነ እሪ እየተባባለ እየተጫጨጫኸ ተከተለዎ ጩኸቱነ በስተግባር ሰማ ሰው አፄንም አካበበዎ ንጉ
| ሡም ዘብ አዙረው መንገድ ሰብረው ገሠገሡ ከክፉ ስፍራ ደረሱ ስፍራውም ገደል ነው። ጋላውም ተከትሎ
ደረሰ። አፄም ጨነቀዎና አየ ዙቤል ታስገድለኝን ብለው ፈረሱን ባለንጋ ቢሉት ፈረሱም ከወዲያ ተነሥቶ ከወደዚህ አፋፍ
አንደ አሞራ ዘለለ። አንጩፋውም ተቆረጠ። ያጋላ አሻግሮ አይቶ (እንዳይሄድም ገደል ሆነበት) ፈረሱን አመስግኖ እ | ንዲህ ያለ ቅጠል ቅባው አለዎ። ቅጠሉንም ቆርጠው ቢቀቡት ደሙ አቆመ። አፄም ተናገሩ አትማኝ
ጉድሩ ባይመቸኝ ምድሩ ብለው ተናግረው ፈረሱን ይዘው ከሰራዊቱ ጋር ተገናኙ ሕዝቡም አደነቀ ጐንደርም ተመልሰው ገቡ
የጎንደር ሰውም (ሊቅ እስከ ደቂቅ) እልለል አለ። ፈረሱ ዙ
| ቤልም ያን ጊዜ ታሞ ሞተ። ንጉሡም አዝነው ተክዘው (አንተማ ብትኖር ታኰራኝ ነበር እያሉ
እያለቀሱ) ቀበሩት ፋሲለደስ ሜዳ ከመቃብሩም ግብ ሰሩለት። ወዲያም እንግዲህ ይህ ዓለም ምን ይሆነኛል ሲሉ ሰራዊቱን ግባ
ብለው ቴዎፍሎስን ይወዱት ነበርና ወርቅ አፉ ሾተል አስታጥቀው ልብሰ መንግሥት አልብሰው እራ |
አሳይተው ወደ ምጥረሐ ገቡ።ከዚሕም በኋላ ቴዎፍሎስን ሕዝቡ ከአልጋ አስቀመጠ አራያ አይቶአልና። ተክለ ሃይማኖት ኋይለኛ
ነበር ፈረስ ሲጋልብም ፈረሱን አጋጩን በልጓም ቢለው አጋጩ ወልቆ ወደቀ። ኋላ ግን ፈረስ በጭኑ ይገታ ነበር ጠርቀቅ
አርጎ። ከኃይልም
| ብዛት የተነሣ ቴዎፍሎስን ዓይኑን በጥፊ ብሎ ከአልጋ አውርዶ እርሱ ነገሠ ይላሉ። አፄ ኢያሱም
ይህን በሰሙ ጊዜ ያስቀመጥሁት ቀርቶ እንዲህ ሆነ ብለው በደንገል በር ዘልቀው ጦር ማከማቸት ጀመሩ። ይህን ነገር ተክለ
ሃይማኖት ሰማና ይህ ሽማግሌ ንጉሡ ትቶ የሄደ | ውን አልጋ ሲፈልግ መጣ ብሎ ወደ ደንገል በር
ገሠገሠ። ንጉሡም ጦር ደረሰ ሰሉዎ ጊዜ ወደብ ለወደብ አድረገው በታንኳ ገሠገሡ። እርሱም በደቢያ አርጎ ዳር ለዳር
አርጎ በፍርቃ ዞሮ ምጥረሀ ገብተው መጣፍ ሲነግሩ ደረሰ ይላሉ። የነፍጥ አረርም እንደ በረዶ እየዘነመ ሕዝቡ የሚ
| አልቅ ቢሆን። አፄ አፈፍ ብለው ቁመው። ምነው እነእልመት እነደርመን እንዴት አርጌ አሳድጌአችሁ
አልነበረም እኔን ተመልክታችሁ አተኩሱም ብለው ምልክት መከዳዎን ከግባርዎ አርገው ቆሙ ያን ጊዜ አያይዘው ቢተኩሱ አረሩ
በግባርዎ ገባ። ንጉሡም አረፉ። እርሱም አባ | ቱን ገሎ ተመለሰ ስሙም ርጉም ተክለ ሃይማኖት
ተባለ። ካህናቱም የኢያሱን አስከሬን እያዩ (ፈረሰ ፈረሰ ግንባችን በእድላችን እያሉ የትንቢት ለቅሶ) እየተላቀሱ።
ለተክለ ሃይማኖት ወልዱ ወለውሉዱ ይደምሰስ አሉ። ከዚያም በኋላ የአፄ ኢያሱ ኍለት አሽከሮች ጋሚአቸውን ተላጭተው ገቡ
ከርጉም ተክለ ሃይማኖ
| ት። ምንድሮች ናችኍ አላቸው። እነሱም መለሱ። እኔ የወጥ ቤት አለቃ ነኝ። እኔ ጋሻ ጃግሬ
ነኝ የአባትህ አሉ። በሉ አንተም ጋሻየን ያዝ አንችም ወጥ ቤት አለቃ ኍኝ አለ ሊገሉት እንደመጡ አላወቀም፤ እርሱም
ጋሻውን ተቀበለና ይች ሴትም የወጥ ቤት አለቃ ሆነችና የጌ | ታቸውን ብድር ሊመልሱ ሲጠበቡ።
ከእለታት አንድ ቀን እርጉም ተክለ ሃይማኖት አደን ወጣ። ከጎጥ ላይ ተቀመጠ ጫንቃውን ለፀሐይ ሰጠ። መነፀር ተክሎ
ሠራዊቱን ሲመለከት ንጉሡ። ያጋሻ ጃግሬ የንጉሡን ዘገር ጦር እንደ ያዘ ቁሞ በስተኋላ ጫንቃውን አስማ
| ምቶ ሰነጠቀው። ወዲያም በአፋው አንገቱን አለው። ያጋሻ ጃግሬም እንደ አሞራ እየ በረረ ሄደና
ለቴዎፍሎስ ነገረ። ቴዎፍሎስም ይህን በሰማ ጊዜ እንደ አንበሳ ጮኸና እንደ ፈረስ አሽካካና። እንደ እቦሳ ዘለለና።
እንደ ፀሐይ በራና፤ እንደ እሳት በወርቅ ግምጃ ተንቀለቀለና። እ | ንደ ዘግባ ከቁመት ላይ ቁመት
ጨመረና። ፍጹም ኢያሱን አማን በአማን መሰለና። ከመንበረ ዳዊት ተቀመጠና። በሉ አዋጅ ንገሩ ግባ በለው ሥጋ እንደ
ጐመን እንጀራ እንደ ቅጠል፤ የማር ጸጅ የወይን ጸጅ ይሁን። እንደ ውሃ ብላችኊ። ስትዘፍኑም አፈስኍት ደሜን
| የአባቴን የወንድሜን እያላችሁ ዝፈኑ አለ። ዘጠና ዘጠኝ ቅሬ ነበር የዘፋኝ አለቃ። ሕዝቡም
ተሰብስቦ ካህኑም እየወረበ። ፺፱ ቅሬውም እየ ዘፈነ። ከግቡ ፵ቀን ሌሊትና መዓልት ተድላ ሆነ ይላሉ። ንጉሡ
ቴዎፍሎስም ደግ ንጉሥ ነበሩ። ለሕዝቡም ተስማሙ። | ከዚሕም በኋላ ዮስጦስ ነገሠ ደግ ንጉሥ ነበር
ለሰውም ለክርስቶስም የተመቸ ይላሉ። በነገሠ ጊዜ ከግቡ የተከማቸውን ወርቅ ምንድር ነው ይህ ወርቅ እንደ ሽንብራ ምርጽ
ተከምሮ ያለ ብለው ጠየቁ ንጉሡ። ግብ ጠባቆችም መለሱ። በአመት አመት በከፋ፣በጕድሩ
| በስናር (ቋራ በሚገዛው አገር ሁሉ) በንጉሡ በዳታኑ መታጠቢያ ፲፪ እየተሰፈረ ወርቁ ይገባል። ይህ
የአልጋ መጠበቂያ የቤተ መንግሥት ነው የክፉ ቀን ብለው ነገሩዎ ለአፄ። ዓፄም መለሱ በወርቅን ይመለክበታል እንደ
ጣዖት። ወይስ እንደ ነዌ እንደ ኪራም መሆናችን ነው። አባቶቸ ነገሥታቱም አጥፍተ | ዋል አሉና
ወርቅ ጫማ እንዳደረጉ በእግረዎ ከ፫ት ከፈሉት ይላሉ። በሉ ብለው አንዱን እጅ ለአብያተ ክርስቲያናት ሰጡ አንዱን እጅ
ለሰራዊትዎ ሰጡ። አንዱን እጅ በል የጐንደር ሰው ሴት ሆነ ወንድ ሆነ አሽከር ሆነ አንድ አይቅር ብለው አሰብስበው።
ወርቁን በብዙ ሸማ አሸክመው
| ለድኃው ለሕዝቡ ዘሩት ከሜዳ ላይ። ሰውም ፲ወቄት የለቀመ አለ። ፭ወቄት የለቀመ አለ። ፫ወቄት
፪ወቄት የለቀመ ዓለ እንደ እድሉ። ድኃውም ወርቁን ለቅሞ ሲጨርስ። ይዘፍን ጀመረ።ከዚያም ንገሥ ከዚያም ንገሥ ዮስጦስ
ንጉሥ ወርቅ ይዘራል እንደ ገብስ። እያለ ዘፈነ ከተማውም ጐንደር ከ | ዚህ በኋላ ነው ከተማው የቀና
የጠና በፊት ድሀ ነበር ይላሉ። ልደታንም ሲሰሩ እንዲህ ነው። ከወህኒ ቤት ቤተ ክርስቲያኒቱ ልደታ ናት። የነገሥታት
ልጆች ልደታን ይወዳሉ። በዚህ ልማድ አፄ አርዋጌ ልደታን ማለዳ ማለዳ በፈረስ እየተመላለሱ ይስሙ ነበር። ከሸዋ ፯ቀ
| ሳውስት ታቦተ ልደታን ይዘው መጥተው ከአቡን አስባርከው አርዋጌ ልደታ አደሩ በበነጋው ታቦቱቱን
ይዘው እንነሣ ቢሉ ታቦቲቱ አልነሣም አለች። እነዚያ ቀሳውስትም በኃጢአተ መኑ እያሉ ሲያለቅሱ ሰነበቱ። ኋላም ጠየቁ
የአፄን መመላለስ። ሰዎችም መለሱላቸው። አፄ ልደታን ይወ | ዳሉ ብለው። ከዚህም በኋላ አፄ እጅ
ነሥተው ሲወጡ እነዚያ ቀሳውስት ታጥቀው ቆሙ። ምን ኍናችሁ ነው አሉ ንጉሡ። እነዚያም መለሱ ከመጀመሪያው እስከ
መጨረሻው ፈቃድዋ ካልሆነ ስፍራ ይስጡን አሉ። አፄም ደስ አለዎና ኢይከልአ ለፍቅር ርሕቀተ ሀገር በእግሬ ሳልመጣ በ
| እግርሽ መጣሽልኝ ብለው ዖፍኒ ረከበት ላቲ ቤተ። ወማዕነቅኒ ኀበ ታነብር ዕጐሊሃ ምሥዋዒከ እግዚአ
ኃያላን። አሉና በሉ ቆዩ አሉአቸው እነዚያን ቀሳውስት። ወዲያውም ፈጥነው ተመለሱ አገርም ዙረው አዩ ከተራራ እግር
ከምዕራብ ወደ ምስራቅ ውሃዋ የምትፈስ መልካም ስፍራ (አገኙ) | ውሃይቱም የምትፈሰው እንደ ማየ
ቤተልሄም ያለችናት ቤተ ክርስቲያኑም ከቆመው ላይ ትልቅ ባሕር ነበረ ባሕሩን ደልድለው ነው ቤተ ክርስቲያኑን የሰሩ፤ በፊት
በጭቃ ሰርተው ጨረሱ ከማዋቅር ሲደርሱ አንዱን ባለሟል ጐንደሮች ጊዮርጊስ የሰራውን ስራችነን አመ
| ሰገንህ ብለው ጠየቁት ንጉሡ። እርሱም መለሰ ስራው ስራው መልካም ነገር ግን እርሰዎም በጭቃ እኛም
በጭቃ ሆነ አለዎ። ይህን ነገር ሰሙና አፄ መልሰው አፍርሰው ሰራዊቱን ይዘው ኖራ ለቀማ ሄዱ። አንድ ጊዜ በሰራዊቱ
የመጣው ኖራ ቤተ ክርስቲያኒቱን አስጨርሶ ለሌላም ተረ | ፈ ይላሉ። ሰራዊቱ ብዛት በዚህ ይታወቃል።
ከነገሡት ነገሥታትም የዮስጦስን የሚያህል ሠራዊት አልነበረምይላሉ። ስራውንም ሲሰሩ የምሥራቁ ዓምደ ወርቅ ዘመም አለ።
ንጉሡም በቁመተዎ ልክ ያሰሩት የብረት ጋን ነበረ በዚያ ውሃ መሉና ከጋኑም ገብተው ቁመው
| ኮሶ በጉንጭዎ ይዘው ፯ቀን ጸለዩ ይላሉ በ፯ተኛው ቀን መልአኩ መጣና ዓምደ ወርቁን አቅንቶ ንአ ፃዕ
ዮስጦስ ወባዕ ቤተከ ወጽሑፍ ስምከ ወእሙን ቃልከ። ወኢይወጽዕ ምስፍና ወምልክና እምአባልከ ለትውልደ ትውልድ ወለዝጋርኡ
እስከ ለዓለም። ብሎ እጅዎን ይዞ አወጣዎ ይላሉ | እርሰዎም እንደ ፀሐይ እያበሩ ወጡ ወይመስል
መልክኡ ከመ ሕብረ መላእክት። እንደ ሉል እንደ ወርቅ ያነጸበረቀ ነበር መልክዎ ዮስጦስ ንጉሥ። መልክዎም የጠራ
ባባታቸው የደጃች ድብለ ኢየሱስ ልጅ ነዎ ትግሬ። የትግሬ መልክ ጥሩ ነው። በናትዎ የጻድቁ ዮሐንስ
| የልጅ ልጅ ነዎ ወይዘሮ ወለተ ሐዋርያት ልጅ የኢያሱ የእህት ልጅ ነዎ። ከዚህም በኋላ የቤተ
ክርስቲያኑ ስራ ሲፈጸም። መልካም መልካም ፻፶ ደብተራ ሐዲስና ብሉይ ያወቀ መርጠው ሰሩበት። ብሉይና ሐዲስ ያወቀ
ዕውርና አንካሳ ቢመጣ ግን ከለከሉት። ደብሬን ያው | ካል ብለው። እነዚያን ታቦቲቱን ይዘው
የመጡትን ፯ ቀሳውስት ታቦቲቱ በነሳቸው እጅ ትሁን የውስጥ ሰው የውስጥ ሰው አርገው ሰርተዋቸዋል። ስማቸውም መዘሮች
ይባላሉ። ታቦቲቱንም ሲአገቡ አዋጅ ወደፊት ነገሩ መልካም ሽህር ከብት ከባላገርም ከዘላንም ያለህ አግባ ወርቁ
| ን በተገመገመ እሰጥአለሁ አሉ። በበለሳ በቋሊሣ በሰሜን በወገራ የፍየል የበግ አውራ አግባ።
አሉ፤ ወልቃይት ጠገዴ ሸማ አግባ አሉ። የቃሮዳን ወይን አግባ አሉ፤ የአገው ማር ይግባ አሉ፤የአቸፈር ጌሾ ይግባ አሉ።
የደቢያ ነጭ ጤፍና በርበሬ ይግባ አሉ። ፈላሻ ጋን አግባ አሉ። ወደ | ምስር ከብዙ ወርቅ ጋር ሰው
ሰደው ብዙ ጥሩ ጥሩ ዕቃ አስመጡ። ከጐጃም ብዙ ፈረስ ብዙ በቅሎ አስመጥተው ወደ አባታቸው አገር ወደ ትግሬ ሰደዱና
ፈረሱ ለመኳንንቱ በቅሎው ለወይዛዝሩ ለደስታ ለተድላ ታቦቲቱ ስትገባ ለማየት አስመጡ። ይህን አዘጋጅተው ሲያበቁ የጥምቀት
| ለት ታቦተ ልደታን አገቡ (ይህውም ለባሕታዊ እመቤታችን የነገረችው እንዲታወቅ የኅዳር ጽዮን አክሱም
የጥቅምት ልደታ የአስተርእዮ ማኅደረ ማርያም እገኛለሁ ብላ ነግራው ነበር ይላሉ። ኋላም) ነጋሪት እየተመታ መድፍ
እየተተኰሰ በይባቤ በማኅሌት። የትግሬ መኳንንት ወይዛዝር በአገራቸው ዘፈን እየዘፈኑ።ተከዜ ወዲህ ያለ በአማራ ዘፈን።
እየዘፈነ ነው ያገቡ ታቦቲቱን ከቀሳውስቱ ከለበሱት በስተኋላ እንደ ፀሐይ የምታበራ ልጅዋን በደረ | ትዋ
ይዛ። ቀኝና ግራ ኍለት ሰዎች ፈረንጅ የመሰሉ ሰይፍ ሰይፍ መዘው እየተከተሉአት አዩ።ንጉሡም ፈጥነው ታቦቲቱን
ልትነካናት ብለው ከበቅሎ ወረዱና ዘውድ እነዳደረጉ በወርቅ ዘንግ እርስዎን ሊመቱ ቀረብ አሉ። ያን ጊዜ እርስዎም እነዚያ
ሰዎችም እልም አሉ
| ንጉሡም ተመልሰወ፤ ደንግጠው አፍረው ከበቅሎ ክትት አሉ። አኍንም ዳግሞ እንደፊተኛው ኍና
ታየችዎ። ይህች ሰው ታቦቴን ልትገሥ ፈክራ ዘምራ የመጣች ናት ብለው ዱብ አሉና ወረዱ። አኍንም በወርቅ ዘንግ ሊመቱ
ቀረቡ እርስዋም ተመልሳ ጠፋች። ንጕ | ሥም። ተመልሰው ከበቅሎ ወጡና ምን አገኘኙ ዛሬ አይኔን
ዞረብኝ ብለው። እምተናግሮ ይሄይስ አርምሞ እንዳለ ዝም አሉ። ሕዝቡም እሩቅ ብእሲ ነውእና አፄ ከደስታ ብዛት የተነሣ
ይወጣ አሉ ይወርዳሉ አለ። ሶስተኛም ታቦቲቱ ከደጀሰላም ስትደርስ ያች ሰው
| ልጅዋን እንዳቀፈች ቀኝ እጅዋን ከታቦቲቱ ላይ ጣል ስታደርግ አዩ ይህች ሰው ሳታመልጠኝ እኔ
ልቅደማት አሉና ፈክረው ሰይፍ መዘው ቀኝ እጅዋን ቈርጠው ሊጥሉ ቀረብ አሉ በቅሎ አሠግረው። አኍንም ተመልሳ ተሠወረች።
አፄም ይህች ሴት ድካሜን ኍሉ የእርያ | እጥበት አደረገችው። በዕፀ መሰውር መጥታ። በከንቱ ፃመወ
ዔሳው ያለው ከኔ ደረሰ አሉና አንድ ጊዜ እንባዎን ክብል አድርገው በመሐረም ፊተዎን ጠርገው ታቦተቱን አግብተው ወጡ።
ወደ ግቡ ሠራዊቱን አስከትለው ሄዱ። ግቡም የቻለውን ያህል ቻለ የተረፈውንም ሰው ከቅሐ
| አንስቶ እስከ አንገረብ የቆመውን ፍሪዳ እየደጅህ እያረደህ ብላ ባርኬልህ አለሁ። ጠጅን ግን
እየመጣህ ጠጣ አሉ። ያነን ኍሉ ተድላ ሲሆን እንኳንስ ጠጅና ሥጋ ከጥሩ ውሃ ተለይተው ዋሉ። ጊዜ ሰርክ ሲሆን ጥቂት
እራስዎን ኍነው በፋና ወደ ልደታ ወረዱ። ከቤተ ክርስቲያን ገ | ቡ (የብረት ጋን ነበረዎ ይላሉ)
ከዚያ ከብረት ጋን ገቡ ኮሶ በጒንጭዎ ያዙና (አፄ ያሳልዋት በእንባዎ ሥዕለ ማርያም ነበረች ሰሟንም የሚሏት መመኪያዬ
ይሏት ነበረ ከፊቷ ላይ ያለቅሱ ይልዩ ጀመር) ያለቅሱ ይጸልዩ ጀመር። (በዚያውም ላይ ኀዘን ሰንብቶብዎ ነበርና ትንሽ
እንቅልፍ መጣብዎ ይላሉ በዚህም ጊዜ።) ወመጽአት እግዝእትነ ወላዲተ አምላክ በከመ ልማዳ። ምስለ አዕላፍ መላእክት
እንዘ ይጸውራ ሚካኤል መልአክ በክነፊሁ። ወኮነት ቤተ ክርስቲያን ብርህተ እምፀሐይ። ወወርህ ወከዋክብት ከመ ወርኃ
ኔሳን፤ ወመልአ መዓዛ ሠናይ ኵ
| ሎ ቤተ ክርስቲያን። ወተፈሥሑ መቃብራት በመዓዛሃ ለቤተ ክርስቲያን። ወትቤሎ እግዝእትነ ማርያም
ኦላእክየ ዮስጦስ ኢይደንግጽ ልብከ። መዓልተ መጻእኩ በአምሳለ ብእሲት። ወምስለ ፪ቱ መላእክት እደዊሆሙ ሰይፍ በሊህ
ዘነበልባል። ወይመስል ህብሮሙ ከመ ነደ እሳት። ከመ ንትፈሣ ኵልነ። ወእንተ ተ | ተንሣእከ ቀዳሚ
ከመ ታስተኃፍረኒ በሕለተ ወርቅ ፪ኤ ጊዜ። ወሣልስ በሰይፈ ዚአከ ዘይመትር ኵሎ ዕደ ወአንስተ እዕሩገ ወህጻናተ
ወተቈጣእከ በነፍስከ። ወአእይንቲከ ኮኑ ከመ አፍላጋተ ወአስተማሰልከኒ በአምሳለ ብእሲት ዘዘመወተ በዝ ዓለም ከመ
ዘረኵሰት ጽላተ ኪዳን። ወሐመይከኒ በዕፀ መሰውር ዘይገብሩ መሰ
| ርያን። ወኢተናገረ ቃለ አፉከ ለኵሉ ሰብእ። ወኢተደመርከ እምዝንቱ ሥጋ ጥኡም እንዘ ይጸግቡ
ርሁባን ወይትፌሥሑ ነዳያን እንዘ ይውሕዝ ወይን በአፈ መኳንንት ወመሳፍንት። ካህናት ወሊቃናት ወዲያቆናት ዕድ ወአንስት
አዕሩግ ወሕፃናት። ወኵሎሙ ሰይሴሰዩ በዝ ዓለም። ናሁ መጻእኩ ኀቤከ ከመ እቄድስ | ነፍስከ
ወሥጋከ። ወአንግሦሙ ለዘርአ አቡከ ለትውልደ ትውልድ። በዘሐነጽከ መርጡልየ። በአንብዕ ወሰቆቃው ወገዓር በአንሶስዎ
መዓልተ ወሌሊተ በፆም ወበጸሎት በስኢል ወበሰጊድ ዘእንበለ እክል ወማይ በሰቀ ብሩር ወወርቅ ከመ እሥዋክ። አፉከ ዘነሥአ
መሪረ ስቴ ይኩን ስቴሁ ስቴ መንፈስ ቅዱስ። ወበዝኮነ ቅናትከ
| ከመ ሦክ።ይኩን ቅንአትከ ከመ ቅንአተ መላእክት።ወትቤሎ እግዝእትነ ማርያም ለሚካኤል መልአክ
ባርኮ ወቀድሶ ለዮስጦስ ንጉሥ ወአልክፎ እምዝንቱ ኅብስት ወእምዝንቱ ጽዋዕ፤ህየንተ ዘሐረመ እክለ ወማየ በፍቅረ ዚአየ
ወበዝክብርት ጽላት ኪዳንየ ወበዘሐነጸ መርጡልየ በአምሳለ ኢሩሳሌም ሰማያዊት፤ | ወወሀቦ ሊቀ መላእክት
ሚካኤል ለዮስጦስ ኅሩይ ኅብስተ ሰማያዌ ወጽዋዓ ወይን ማሕየዌ በአፉሁ ለመንፈስ ቅዱስ ወባረከት ወአዕኰተት እግዝእትነ
ቅድስት ድንግል ወሰአመት ርእሶ። ወትቤሎ ለዮስጦስ ኅሩይ። በጽሐ ዘመንከ ወይትነሥኡ አግብርተ ቤተከ። ወይመትሩ
እደዊከ ወእገሪከ ወይከውን ደምከ ከመ ደ
| መ ደመ ሰማዕት መዋዕያን። ወይወርዱ ፫ አክሊላተ ዲበ ርእስከ። ወይትጓድኡ አክናፈ መላእክት ኀበ
ዘተክዕወ ደምከ። ወአነ እመጽእ ምስለ ሊቅየ ሚካኤል ወእነሥእ ለነፍስከ። ወአቀውማ ቅድመ ወልድየ ሰማያዊ። ወይሁባ
ወልድየ ኢየሩሳሌም ሰማያዊተ። ወእምድኅረ ተናገረት እግዝእትነ ማርያም ተሠወረት ወዓርገ | ት ምስለ
ኵሎሙ መላእክት ኀበ መካና። ንጉሡን ተከትለው ፭ት ሰዎች ናቸው እነዚያም የተማሩ ናቸው ፭ ኍሉ ከ፭ቱ ቆመ ብእሲ
ተጠግተው ቁመው ዳዊት እየደገሙ እያለቀሱ አድረዋል ንጉሥ በማን ተቆጥተው ይሆን እያሉ። ሲነጋም የተማሩ ናቸውና አንድነት
በትልቅ ቃል ነግሃ ተዘከረነ ወነጽር ዲበ
| ቅኔን ወኢትርኃቅ እምኔነ። ርኁቀ መዓት ወብዙኃ ምሕረት። እስመ መኃሪ አንተ እግዚኦ። ኦ ንጉሠ
ሰላም ወፍቅር። እግዚኦ አምላክነ ሰላመ ሀበነ ከመ ንሑር ወንዕቱ በሰላም። እያሉ ሲናገሩ። አፄ ከቤተ መቅደስ ወጡ
ሲወጡም ጌታ በደብረ ታቦር እንደ ተለወጠ እሰዎም እንደ ቀትር እሳት ፊተዎ እየተንቀ | ለቀለ ፊተዎ
ወጡ እነዝያ ሰዎች ወደቁ ሰይፍ ጃግሮች ወአንስዖሙ ዮስጦስ ለደቂቁ በደህና ወበሰላም። ወተፈሥሑ ደቂቁ በርእየተ ገጹ
ለንጉሥ ወሖሩ ኀበ ቤተ መንግሥት ወኮነ ተድላ ወፍግዓ ከመ ዘየዓቢ እምጥምቀት ወአልበሶሙ ዮስጦስ ለዘተለው ምስሌሁ
ልብሰወርቅ ቀይህ ዘያንጸበርቅዎ ምብዒተ እምፀሐይ ወከዋክብት። ከዚ
| ህም በኳላ አጽየ ያኁሉ ተድላ ሲሆን ህብስተ ሰማያዊ ወጽዋዓ ወይን ማኅየዊ ገብቶልና እህልና ውሀ
አልተጠረጠሩም እስከ ጊዜ እረፍተዎ የተቀበሉት ሕብስት ሰማያዊ በእደ ሚካኤል መልአክ ወበአፉሃ ለእግዝእትነ ማርያም ለእለ
እለቱ ወወርኁ። እንግዲህ ትንቢት ይቀድሞ ለነገር ነውና ያ እመቤታች ተናገረቹ ነገር እንዳ ይቀር |
ቅንዓት በልበ ዳዊት አደረ እርሱም ነበረ ከወኅኒ ቤት ነው፡ የወትሮም መንግሥት እንደ ዛሬም አይደለምና ንጉሡ ሳይሞት
የንጉሡ ልጅ አይነ ግስም እሱ ግን ቢቸግረዎ ለአፄ ዮስጦስ ባሮች ሽህ ወጨት ወርቅ ሰደደ ንጉሣችሁ ግደሉልኝ ብሎ አጽየ
ዮስጦስም ባርያ አሠልጥነው ነበር ኍሉም የሥላሴ ፍጥረት ነው በሉ እነዚያ ባ
| ሮችም የባርያ ደግ የለውምና ወርቁን ተቀብለው ሲባበቁ ንጉሣቸውን በሻሽ አንቀው በሰላ ካራ እግራ
ቸውን እጃቸውን ቈራርጠው ገደሏቸው። ወእምድኅረዝ መጽአት እግዝእትነ ማርያም ምጽአት ምስለ አእላፍ መላእክት ወወረዱ ፫
አክሊላት ዲበ ርእሱ ለዮስጦስ ወነሥአት ነፍሱ እግዝእትነ ማርያም ወተቀበልዋ መላእክት ወአብዕዋ |
ውስተ ገነተ ትፍሥሕት ዘለዓለም ይህ ኁሉ ግፍ የተደረገ በአጼ ዮስጦስ የሴት ልጅ መንግሥት አይገባው ተብሎ ነው።
ወእምድኅረ ዕረፍቱ ለዮስጦስ። ። ።ነግሠ ዘፋኝ ዳዊት መንግሥቱ ፭ ዓመትው ያነንም ዘመኑን ፭ቱ ዓመት በዘፈን በስካር
በዝማዌ ጨረሰው ደባል ግብ ላይ ፫፻ ሴት ፫፻ ወንድ ፩ጊዜ ተኙ ብሎ ያስተኛል ተራውን ለነዚያኁ
| ሉ ያለብሳቸዋል ልበስ እስቺ ግብረ ሥጋ አድርጉ ይላቸዋል እነዝያ ሰዎችም ፩ንድ ጊዜ ያላቸውንም
ያደርጋሉ እሱም ቆሞ እያየ ዕገሊት መልከም ታደርጋለች እገሌ መልካም ያደርጋል እሱም ፈንታውን ያረጋል አንያ ሕዝቡ ቀን
ሲሰራ የዋለ ሌሊት ተኝቶ ያድራል የሌሊቱ ቀን ይተኛል ያውም እየተዘፈነ ጠጁም እደ ማየ አይኅ እየፈሰሰ ዘመኑን እንዲ
| ህ ባለ ጨረሰ።።ወነግሠ በካፋ በነገሠ ጊዜም ያጼ ዮስጦስ ሞት ሰማ የወንድሙ በባሮች እጅ
መሞታቸውን አጼ ዮስጦስ። በካፋ ቁጡ ነውና እንዳንበሳ ነውና እንደነብርም ነውና እንደዝሆንም ነውና ከመ ኵሉ አራዊት ኮነ
ከመ አንበሳ እንዲት የኔን ወንድም ባርያ ይገድለዋል ብሎ ጥቁር ዘር በሰይፍ አለቀ ባርያውን እየመሰለው ደሙ ከግቡ አን
| ስቶ ሰው ሲታረድ እስከ ቅሐ ደረሰ ይላሉ ይህም አሠት እንዳይደለ አንገት ላገት እየተቈላለፈ ከግቡ
አንስቶ እስከ ቅሐ ወድቋልና የታረደው ሰው ዘመኑም መልካም ነበር ንጉሡ በካፋ ዝናቡ ከፍካፋ እህሉ ሆነ በገደፋ። ንጉሡ
ቁጡ ነው እሴት አምጡ ይላል ቢያመጡለትም ፩ንድ ቀን አሳድሮ ከአዘቅት ይሰዳታል እየለቱ የምትመጣውን |
ሴት አንዲቱ ሴት ግን እግዚአብሔር ሢያወጣት በሚገናኛት ጊዜ ቀሚሱን አወጣለሁ ቢል የንጉሥ ገላ መቸ ይነካል ብላ ቀሚሱን
ሳታስወልቅ ተገናኝታ በዳህና ኸደች። ገላውንም ሳይታገም አያድርም ነበር አጋሚውንም ከአዘቅት ነው የሚሰደው ነበር
አንደሰው ግን እግዚአብሔር ሲያወጣው ቀሚሱን አወልቃለሁ ቢል ንጉሥ ገላ መች
| ይታያል ብሎ በዋገምቱ ልክ ቀሚሱን ቀዶ ገላውን ሳያይ የንጉሡን አገመና ቤቱን በሰላም ኸደ የተኛት
ሴት ያገመውን ወንድ ከአዘቅት መስደዱ እንዳይናገሩበት ነው የገላው ሸካራነትም እንዳባ ጨጓሬ የኰሰኰሰ ነው። አንድ ቀን
ደግሞ ሕዝቡ ሊያስጨንቅ በጐንድር ከታማ አንዲት ፈልጉ ሢች ደም ሁና የጠራች ኮሶ ጠጥታ የሻረች ገላዋ | ን የታጠበች ልብሷን ያሳጠበች እራሷን የተሰራች ይህን በአንድ ቀን ሁና የተገኘች አምጡልኝ በተቀረ እፈጃችሁ አለሁ
አለ ዋሉም የተናገረ በነግህ ነው ሕዝቡ ተጨነቀና ከነግህ አንስቶ እስከ ፮ሰአት ከተማውን ቢበረብረው ሠራዊቱ በእግዚአብሔር
ቸርነት አገኙለት ወስደውም ሰጡት ሕዝቡ ከሞት ዳነ። አንድ ቀን ደግሞ አደራሽ ተገኝቶ ሳለ አንድ
| መዘዘ የቀሚሱን የወርቁን ቁል ፩ንዲቱን ቈርጦ ዋጠና ጠጅ ይጠጣ ጀመር ንጉሡም አሻግሮ አየውና ናብሎ
ጠራው ለምንድርነው ቁልፉን የዋጥህ አለው እሱም ተናገረ እህል አልቀመስኩምና ሥለህል ቢኈነኝ ብየነው ቁልፊቱ መዋጢ ከሆድ
ትልቅ ወስፋት አለ ይኸነን ቀመሱ በኋላ ቢጠጡ ጢና ይሆናል በቀረው ደዌ ይሆናል ብየነው በካፋ | ቈራት
ነውና ይህነን ሰምቶ በሉ ሖዱን በካራ ቅደዱት አለ ኈዱም ተቀደደ ያወስፋትም ቁልፉን እንደጐረሰ ተገኘ ያሰውም ባፍ ይጠፉ
በለፈለፉ ኈነበት አንድ ቀን ደግሞ በካፋ ሰከረና የሚወደውን ባለሟሉን ከአዘቅት ጣሉ ብሎ ሰደደው ኋላ ግን ስካሩ
ሲያልፍለት እሲ ያነንሰው ጥሩት አለ ሰወቹም መለሱለት እሱንማ ከአዘቅት ጣሉ ብለኸነ ጥለነው
| ም አሉት እሱም ይህን ሰምቶ ደገጠና ምንያለ ክፉ ሰራሁአለ በሉ እንግዲህ ሱም ይሾም አለ ንጉሡ
ሲበላ ሲጠጣ በቃህ የሚል ከዚህ በኋላ አቃቤ ሰዓት የሚባል ሹም ተሾመ ያሹም ቁሞ አይቶ ተው ሲለው ይተው ጀመር በካፋ
ከስካር ዳነ። ፩ንድ ቀን ደግሞ በገብያው አድርጎ ሲኸድ ንጉሡ የንጉሡን ፈረስ ወርቅ መጣምርና የተጨነውን በጋማቸ
የንጉሡን ፈ | ረስ ሽጥልኝ አለ ንጉሡም (ዝም አለና) እስኺ ይኸሳ መግቤውን አታችሁትሚ ብሎ ሰደደ።
በበነገው ስጠራው ብልአንተሰው ይህንን ፈረስ እካ ግዛው አለው። እሱም መለሰ አሁንማ ባልንጀሮቸ ወታሉ አለ ምነው
ባለንጀሮችህን (አለ ማናቸው) አጠራቸውም አለ ንጉሡም በጋማቹን ተናገረ ባልንጀሮቸማ እነብቅል እነገሾ እነአትኳር እነወይራ
ቅርፍት እነ ሸበቆ ስር እነ ዚህ
| ነበሩ ትላንት የነበሩ ባልጀሮቼ አሁን ግን ወዴት አገኛቸውአለሁኝ ጥለውኝ ኸዱ ብሎ ተናገረ።
ንጉሡም ይኸነን ነገር ሰምቶ በሣቅ ሣሣቀ ሣሣቀና ከዋርካ በታች ያለን ሰው ከኩለቀን በኋላ ምስክርም አትጥሩት ቢናገራችሁም
አትመልሱለት ቢወራረድም ዳኝነት ነጣ ቢየዋለሁ ብሎ አዋጅ ነገረለት። አንድ ቀን ደግሞ ከግቡ ሆኖ አልፎ የሚኸደውን ሰው
| ሲመለከት አንድ ሰው በሰጋር በቅሎ ሁኖ መርገፍ ድርብ ለብሶ ፭አሽከሮች ሰይፍ የያዙ አስከትሎ
ሲኸድ አየና እኛ የማናውቀው የወድየትው እስኪ ጥሩት አለ ሰውየውም ተጠርቶ መጣ አንተ እኛ የማናውቅህ የወድየትሰውነህ
አለው ሟያህስ ምንድርነው አለው እሱም መለሰ ማያየማ ማጋባት ነው አለ ንጉሡም ባጋት ማለት ምንድር
| ነው ብሎ ጠየቀው እሱም መለሰለት ሰዎች ልጅ ሲድሩ ሲ ለኔ መጥተው ይነግሩኛል ከወንድ ወገንም ከሴት
ወገንም እኔ ሂጀ አጫለሁ የካህኑን ከካህን። የነጋዴውን ለነጋዴ የራሹን ካራሽ ያጠረኛውን ከአንጠረኛ የሰፊውን ከሰፊ
የወታደሩን ከወታደር አድርጌ አጋባወልሁኝ እየወገኑ እየወጉኑ እንዲህ ሁኖ ሲገኝ ጊዜ ጸድቆ ይቀራል እኔ ያጋባሁትም | ሰው አይፋታም ከግራ ከቀኙ ወርቅ እቀበላለሁ ትዳሬ ይህ ነው ብሎ ለንጉሡ ተናገረ። ያጤ በካፋ
እኅት ትልቅ ሁና ወንድ ያለፋት ተቀምጣ ነበር ሰውም እንዳይናገር ፈርቶ ከአዘቅት ይሰደናል ( ጊዜ እያለ ይኖር ነበረ)።
የዚህን (ሰው) ቃል ከሰማ በኋላ ግን በካፋ በል እስኪ ለእኅቴ ባል ፈልግላት አለ። ያሰውም እሽ ብሎ እጅ ነስቶ ወጣ
ወደበገምድር ገሠገሰ፡ ደብረታቦር ደረሰ። ደጃች እሸ
| ትየ በገምድሩ ገዥ አዳራሽ ተገኝቶ ሳለ ያሰው ገብቶ ቆመና ተነስታጠቅ በካፋ ንጉሡ እኅታቸውን
ሰጥቸሀለኁ ብለውሃል ብሎ አለው። እሱም ይህነን ሰማና ከአልጋው ወረደና ፫ጊዜ መሬት ሳመና አዋጅ ነገረ ሰብአ በገምድርን
ግባ አለ አስከተተና መጣ ሰማይና ምድር እያደበለቀ ምንዝሮ ላይ ሲደርስ ንጉሡ በመነጠር አየና በካፋ ምን ያላሰብነው | ጦር መጦብነ ብሎ ከተማይቱ ተነዋወጠች ያየተላከ ሰውም ጦሩን ከዚህ ስፈሩ ብሎ አስፍሮ ወደ ንጉሡ
እየገሠሠ መጣ ገብቶ ሰግዶ ከንጉሡ እነሆ የተላክሁትን አደረግሑኝ አለ የበገምድሩን ገዢ ደጃዝማች መጣሁ ምንዝሮ አሰፈርሑኝ
ነገ ሊገባ ነው እሰዎም ይሰናዱ አለ ንጉሡ ይኸነን በሰሙ ጊዜ ብዙ ደስታ አደረጉ ያነን ሰውም ከእግሩ እስከ ራሱ ሸለሙ
በወ
| ርቅ በብር የዛንቀን በሌሊትም በ፬ገጽ የታለበው መድፍ ሲተኰስ አደረ የከተማው ሰው እልል እያለ
ሲዘፍን አደረ በበነጋውም ደጃዝች እሺቲ ነጋቱ እያስመታ የበገምድር ጦር ግንዳመድ ኍኖ ጐንደር ሰውም ሊቅ እስከ ደቂቅ ወጣ
ንጉሡም እሱን ባዩት ጊዜ መልከመልካም ነበረና አጥብቆ ደሳላቸው ከግምቡ ገብቶ ሰገደ ከክቡር ስፍራ አስቀመጡት | ብዙ ተድላ ኈነ ፪ት ሽ ፲ መድፍ ፪ሽ ብረት ፫ሽ ፈረስ ፪መቶ ገቦኛ ፻ቆሚ ብዙ ድንኳን ብዙ ምንጣ
ብዙ መሽሯ ፪ያንበሳ ለምደ ይህን አርገው ሰጡት እሷማ ሥዕለ ማርያም መስላ ወጣች እንደ ጨረቃና እንደፀሐይ እያበራች
የተከተሉትም ከዋክብተ ሰማይ መስለው ኸደች አገሩን ገባ። (Redendecy) ፩ንድቀን ደግሞ ኸበግ አንገት ድቁስና ከሯ
አድርኀ ሰደደ ያበግም
| ሲዞር ሲዞር ከአንድ ደብተራ ቤት ደረሰ ያደብተራም። በካፋ ሲጠግብ ጊዜ ከበግ አንገት ድቁስና ካሯ
አድርጎ ሰደድ አለና ደጁን ዘግቶ በጉን የንጉሡ አርዶ በላ ኋላ ግን ዛሬስ ሥጥጠግብ ጊዜ እንዲህን አደረግህ ብሎ
በሰደደኸው ካሯና ድቁስ ኰመኰምሁት ብሎ ጥፎ ቀጭን አሸዋላይ ጣለ በካፋ ይኸን በሰማ ጊዜ ሊሰብር ኈነ ቁጡነውና በሉ | ግመል አምጡ ወርቅ እንደተጫነች አለ እንዳዘዘውም አደረጉ ከተማውንም ተጭና ትዞር ጀመረች ግመሊቱ
ሰው ኁሉ ፈርቶ ጥሬ ያፈስላታል ስትል ስትል ከዝያ ደብተራ ቤት ደረሰች እሱም ደጁን ዘጋና ግመሊቱን አረደና ከረቁ ከተተ
ሥጋዋን ወርቁንም አኖረ። ይህ ንጉሥ ምንኛ ጠገበ ሕዝቡ ለንጉሡ ነገሩ ያች ግመል ጠፋች አሉ ንጉሡ በሰማ
| ጊዜ እንዳንበሳ ሆነ በሉ መኳንንትም ምከሩ አለ መኳንንት መከሩ ጨርቅ የለበሰች ደሃ ሴት ወርቅ
ባገልግል ይዛ ይህን ወርቅ የሚቀበለኝ የግመል ሥጋ የሚሰጠኝ ልጊየ ቷመብኝ እያለች ትዙር እሱን ታገኘዋለች ብለው መከሩ
ያችሴት ወርቅ በአገልግል ይዛ ትዞር ጀመረች ስትል ስትል ከዝያ ደብተራ ቤት ደረሰች የደብተራው ሴትም ምንዘሽል ባላ ጠ
| የቀቻት እሷም መለሰች ይህነን ወርቅ ተቀብሎ የግመል ሥጋ የሚሰጠኝ አለች ያች ሴትም ወርቁን
ተቀበለችና የግመሊቱ ሥጋ ቈርጣ ሸኘቻት ሴት ያየው ምሥጢር አይሸሸግምና ይዛ ስትወጣም እሱ ደብተራው ደረሰ እናቴ ምንዘሻል
አላት አሷን ይህንሁሉ ነገረች እሱም ያዘነ መሰለና ነይናቴ ላክልሽ አላት ወደቤት አገባት ጉሮሮዋን አረዳት ከግመሊቱ
ጨመራት ከሪ
| ቁ ጕድጓድ አገባት ከዚህም በኋላ መኳንንቱ ለበካፋ ነገሩ ያች የላክናት ሴት አሰር ፍለጋዋ ጠፋ
አሉ፡-ንጉሡም ተቆጣና በሉወርቅ አውጡ አለ ከዋርካው አንስታችሁ እስከ ጉፋያ ማስጨ በጐዳናው ወርቁን ዝሩት አለ ይህወርቅ
ያነሣህ እቀጠሀለሁ ብሎ አዋጅ ነገረ በካፋ ከመናገሻው ላይ ተቀምጦ ሲመለከት ዋለ ሰማው ሁሉ ግን ሲኸድ ዋለ ዳር | ለዳር ፈርቶ። ያደብተራ ግን ይህነን ሰማና ከጨማው ሰሙን አልፍቶ አጠበቀ በጨማው ልክ ይመላለስም
ጀመረ ወዲያና ወዲህ አንድ ጊዜ ሸማ ለብሶ። አንድ ጊዜ መርገፍ ድርብ ለብሶ አንድ ጊዜ ጋቢ ለብሶ አንድ ጊዜ ድሪቶ
ለብሶ አንድ ጊዜ ማቅ ለብሶ ወርቁን እየተረገጠ ሲለቅም ዋለ ንጉሡም እንግዲህስ መሸ በሉ ወርቁን ለቅማችሁ አምጡ አለ ለ
| ለቃሞች ቢኸዱ ፩ንድ ወርቅ የሚነሣ አጥተው ተመለሱ። በካፋም ይኸነን በሰማ ጊዜ እንደ ግሥላ
ሲታነቅ አደረ ግብርም ደፍኖ አደረ ከተማውንም ሊያጠፋ ተነሣ መማክርቱ ግን ጃንሆይ አትቆጣ አሁን በጥበብ እንይዘዋለን አሉ
በሉ ከኈነማ ምንከፋ አለ በል አዋጅ ንገር አሉት የጐንደር ካህን ይህን ቀን የቀረ ቈራርጨ ለውሻ እሰጠዋለሑ በል አሉት
የማር | ጠጅ የወይን ጠጅ እንደ ውሃ ይፍሰስ ሥጋ እንደ ጐመን ይሁን ብለው መከሩ ያነን ተንኰለኛ
ሢሠክር ይለፈልፋል ያንጊዜ ይገኛል ጠባቂ ጠባቂ አቁምበት። ዝም ብሎ የሚሰማ የቤት አሽከር ምልክት የተናገረ ጊዜ ግራ
ጆሮውን ይቁረጠው ሰውም ከግምቡ ሲበላ ሲጠጣ እንደዋለ ይደር አሉ። በካፋ የተመከረው ምክር መልካም ነው አለ። መብሉ
መጠጡም ተዘጋዠ የጐንደር
| ደብተራም በቀኑ ቀን ተለቅሞ ከግምቡ ገባ ሲበላ ሲጠጣ ዋለ እንዳለ አደረ አንድሰው ሳይወጣ ሌሊት
ያተኰለኛ ደብተራ ከባልጀራውጋራ ጨዋታ ጀመረ እናንተን ሑሉ በሟያ እኔ በልጣች ኋለሁ አለ ያባልንጀራው በምንትበልጠናለህ
አለው እሱም መለሰለት በካፋን ዕማስጨንቅ እንዲህ አርጌ አኔ አይደለሁም አለ ይህነን ነገር የቤት አሽከር በሰማ ጊዜ
ጀሮውን ቈ | ረጠና የምስራች ብሎ ከንጉሡ ፊት ጀሮውን ጠለለት። በካፋም ልብሰ መንግሥቱን አደረገና
ዘውዱን ደፋና ነጋሪት እያስመታ መድፍ እያስተኰሰ ግቡ ሲፈርስ አደረ ያነን ተከለኛ በእግዚአብሔር ቸርነት አገኘኁት እያለ
ያተኰለኛ ደብተራም ትንሽ እቅልፍ ተኝቶ ተነሳ ስካሩም ሐለፈበኋላም ጀሮውን ዳሶ ቢያይ (ግራ ጆሮው) ተቈርጦ አገኘው ይኸ
ንጉሥ
| አገኘኝ አለና ካሯውን ይዞ ቀስብሎ ተነሳ ሰክሮ የወደቀውን ደብተራ ሑሉ እንደሱ አድርጎ (ግራ ግራ)
ጆሮውን ቈርጠው ተመልሶ ከሌላ ስፍራ ተኛ በነጋ ጊዜም በከፋ ውጣበል አለ ያሑሉ ደብተራ (ወጣ ቢወጣ ሙላው ጆሮ ቆራጣ ብቻ
ሁኖ አገኘው) ቢወጣም ጀሮ ቈራጣ ኈነ ይኸን በካፋ ቢሰማም በፊት አዘነ ኋላ ግን የዝያን ኍሉ ደብተራ ጀሮውን አይቶ ብዙ
ሣቅ ሣቀና አል(ነ)ካህም ብሎ በኪዳነ ምሕ | ረት ማለ እኔ ተቸነፍኩ ንገረኝ አል(ነ)ካህም
እሸልምሐለሑ ንጉሥም ኪዳነ ምሕረትን ካሉ ሰው አ(ይ)ነኩም ነበርና ያተ(ን)ኰለኛ ሰውም እኔነኝ አለ እሱንም እጅ(ግ)
አድንቀው ሸለሙት። በሱ ተ(ን)ኰል ጀሮውን ለተቈረጠው ፲ ፲ ወጨት ወርቅ ካሳ ይሑንኽ ብለው ሰጡት ከዚህም በኋላ ንጉሥ
ግብር ሲያገቡ ፪ለት ተኰለኞች ደብተሮች በዕፀ መሰውር ገ
| ብተው ከንጉሡ ጋራ የሚበሉ ነበር ይህን ነገርም ነገረ ሰሪ ነገረባቸው በካፋም ይህን ነገር ሰማና
ማልዶ ፪ነፍጠኛ አስተኛ ከመንበረ ዳዊቱ እግር እንዳይታዩ ምንጣፉ ካይናቸው ግብር ሲገባግን የቤትሰው እንዳትመቱ አድርጋችሑ
አያይዛችሁ ተኩሱ። ጊዜ ድራሺ ሲኈን ግብር ሲገባ አሽከሮችንም ማለዶ ነገራቸው ግብር አግብታችሑ አት | ቁሙ። እነዚያም አሽከሮች ግብር አግብተው ወጥተው ቆሙ። እነዝ(ያ) ነፍጠኞችም መሬት ለመሬት አያይዘው ተኰሱ።
እነዝያ መሠርያን ደብተሮች እፀ መሠውርን በድንጋፄ ጣሉት ቁመው ተገኙ ታጥቀው እየበሉ ስለ መንግሥቱ። በካፋም አየና
ቁማች(ሁ) ታጥቃች(ሁ) ስለ በላችሑ ምሯችሁ አለሁ ተቀምጣችሑ በልታችኁ
| ቢሆን እቀጣችኁ ነበር። በሉ እንግዲህ ግን ጥበባችሁን ኁሉ አስተምሩኝ አለ። አጤ በካፋ እነዝያ
ጠበብትም እስኪ በ(ብ)ረት ውሀ አቅርብልነ አሉ ንጉሥ አቀረበላቸው አዕዋፍ ኁኑ ከብርቱ ውሀ ቀመሱና ወደሰማይ ውጡ
ትእምርት ሊያሳዩ ፩ደብተራ መንክር ይባል ነበር ስሙ። ከሰማይ ሲደር(ስ) መንክርሰ እግዚአብ | ሔር
በአርያሙ አለና ተመጻድቆ ተናግሮ ወደመሬት ወረደ በካፋም አደነቀ ተመልሰውም ሰዎችኈኑ ጥበቡ ኁሉ ለአጤ በካፋ አስተማሪ፤
በካፋም ጋኔን መሳብ ተማረ። ጋኔኑም ወለት ትነግሥ እያለ ይነግራቸው ጀመረ። አንድም ሴት የጨረሱ ሴት
ልት(ነ)ግሥብኝነው ብለው ነው። ምንትዋብም አመጣጥዋ ከቋራ ነው የማኅበረ ሥላሴ መነኵሴ
| እናትዋን ይህችን ልጅሽን ወደጐንደር ውሰጃት በብልትዋ ፀሐይ ሲወጣ አይቸ አለሑ አላት። እናትዋም
ምንትዋብምን ይዛ ወደጐንደር መጣች በአደባባይ ስታልፍ በካፋ አያት ጥሩ መልከመካም ነበረች ወደዚህ እስኪ አቅርባት አለ
አይቶም ደስአለው። የወገራ ሰው ባለሟል ነበረው አስጠርቶ አመጣው በል ይኸችን ሕፃን በማርና በወተት አሳድገህ
አ(ምጣልኝ) | (አ)ለው ወደ (ደ)ጋ አገር መስደዱ(ቸው) ደጋ አገር ባለ ጤናነው ብሎ ነው
እንዳትሞትበት። ያ ሰውም ወሰዳት ማርና ወተት እያጠጣ አስቀመጣት ፪ አመት ኖረች በካፋም እረሳት ፪ አመት ከሆናት በኋላ
ትዝ አለቹው ያነን ሰው ጥሩት አለ ያሰውም መጣ ንጉሡም ምነው ሰው ሰጥተነህ አለበረም (አለው) አሁንስ ምን አ(ጠ)ፋሑ
ምነው ያችን ሰው ሳተመጣል
| ኝ አለው ሳታዘኝ ብየነው አለው እሱም። በል ገሥግሠ(ህ) ተሎ ይዘህና አለው እሱም ተሎ ይዞ ደረሰ
በጥንቃቄ አኑሮ (ነበር)። እርሷም ብርሕት ከመ ፀሐይ ኁና መጣች ንጉሡም አመሰገነ ወድያውም ሕጓን ገሦ ቢደርስባት
ኢያሱን ወለደች። መጻሕፍት ሑሉ በሱ ዘመን ነው የተዘጋጁ የተጻፉ። ደግሞ የቅራት አለቃ የጐንደሪቱ አንድ ቀን ገብያውን
አዘረፈቹው | እንዴት አድርጋ ቢሉ የብልትዋን ጠጉር አሳደገች በጠጉሩ ልክ ዛጎል አንጠለጠለች
ባልንጀሮቿን ሰበሰበች ዕራቁቷን ጣለች ድልገብያ ሲሆን ቅዳሜ ቀን ገባች። ሰውም እሷን አያለኁ ሲል እቃውን እየጣለ ኸደ
ዘጠና ዘጠኝ ባልንጀሮቿም ገብያውን ዘረፉት። ደግሞ ፬እግራቸው ተጎንብሰው የሚኸዱ ሳች ነበሩ ሰዎቹም ሴቶች ናቸው ቅዳሜ
ቀን ሲሆን
| ከገብያ ይገባሉ ጨው ይለምናሉ አቢ ያላቸው እንደኈን ያነን ሰው እጅ እጅ ቸውን ኰርኩመው እንደ
ቆማጣ የጉማን እንደ ይደበድቡታል ያወቀ ግን ይሰጣቸዋል ስማቸው እነ እሙ እሙ (ይባላሉ)። ደግሞ የቀድሞ ሹም ሲሻር
የንጉሥ አንድ አሽከር ተልኮ ሂዶ በጥፊ በትቶ ካልጋ ጐቶ አውርዶ ይጥለው ነበር ይላሉ ልማ | ድም
የንጉሥ አሽር የንደ(ር)ታውን ሹም ሽሮ ሊመጣ ተልኮ ኸደ ሲኸድም በቀሎ የምትባል የወርቅ ለምድ አለች እርሷን ይዞነው
የሚኸድ ከመንደር ሲደርስ ለብሷት ይቀመጣል ሰውም የንጉሥ አሽከር መጣ ብሎ በማር በወተት ያሳድረዋል እንዲህ እያለ
እንደርታ ደረሰ የንደርታው ሹምም ጠጅ እያጠጣ ሥጋ ጥሎ እያበላ ከአልጋ ተቀምጦ ሳ
| ለ ያመልክተኛ ደረሰ የወርቅ ለምዱን ደረሰ ለበሰና ገባ ፫ጊዜ በጥፊ መታው ጐቶም ጣለው ሌላሹ ሹሞ
መጣ። ያን ጊዜ ይህነን ግፍ አየና ከተከዜ በርሀ የወደቀ መነኮሴ የበካፋ ዘመን ይበቃዋል አለ። በካፋም ጋኔን ሲስብ
ያንጊዜ ጋኒኑ በትቶ ጣለው ከግቡ ያየሩ ጋኔን። ፫ቀን አደረ አጋፋሪም ባሪያ ነበረ ሰይፉን እንደመዘዘ ቁሞ አደረ ዋለ
በ፫ኛቀን ያባርያ ቢ | ያይ ገብቶ በካፋ ደም ተፍቶ ከመናገሻው ላይ ተገኘ ወድቆ ተገኘ ባርያው አይቶ
ወጣና ለሠራዊቱ በካፋ ገማች ብሎ ነገረ። ከጊህም በኋላ ወለት ትነግሥ ያለው ደረሰ ምንትዋብ ነገሠች ከልጅዋ ጋራ
ዘመንዋም ማርና ወተት ይፈስ ነበር ይላሉ። አንድቀን ደብተራውን ጠርታ ይወደኛል ብላ ጐመን አበላችው ደብተራው ቀረና።
አንድ ቀን ደግሞ መርገፍ ድርቦን አኑራ።
| ቁማ ብቻ ከሚስዋን ለብሳ ስታሳልፍ ዋለች ወጥ እያወጣች። ደብተራውም ወጥቶ ሲኸድ ዛሬስ እስከ
ደረተዎ ጥለው አበሉነ አላት ደብተራውእጅግ የጠገበ ነበር በምንትዋብ ጊዜ እርሷም ዝሙተኛ ነበረች ይላሉ ቁስቋምን ቤተ
ክርስቲያኒቱን በወርቅና በዕንቊ አሳምራ ሰራች የሷን ቤት ደግሞ ግብቱን ሰርታ ስት ጨርስ ሽህ ወጨት አለቻ ስምዋን።
ከዚህም በ | ኋላ ቈራ(ጣ) ዮሐንስ የሚባል ነገሠ ዘመኑ አጭር ነው ፭ወር ነው ይላሉ። ከዚህም በኋላ
ተክለ ሃይማኖት ልጁ ነገሠ ደግ ንጉ(ሥ) ነበረ ይላሉ ባታንም አሳምሮ ሰራ ፫፻ ደብተራ ተከለ በፊት ለተሰሩት ደብሮችም
ብዙ መሬት ሠጠ የመሥ(ዋ)ዕት እያለ ዘንዶ ሰገደለትም ይላሉ። መንግሥቱም ጥሎ ሂደዋል ከብቃት የተነሣ የሞተም ዋልድባ
ገብቶነው። ከዚህም በኋ
| ላ (አረጋዊ) ሰሎሞን ነገሠ እሱም ያፈጀ የወደቀ ነበር በነገሠ ጊዜም ከበቁሎ ውጣ ቢሉት የበቁሎቱ
ጀሮአየና ቀንዶ ይወጋኛል አለ ሕዝቡ ሣቀበት እሱም ሲኖር የነበረ ከልጅነት አንስቶ እስከ እርጅና ከወኅኒ ቤትነው የበቁሉ
መል አለማወቁ በዚህ ነው (በሱም ዘመን ላይ ቤት ታች ቤት የሚአሰኝ ዋርካ ነበር ይላሉ ያነን ዋርካ ሱርያል የሚባል
መልአክ ከ፬ት ሰነጠቀው ኋላም መማማያ ሁኖ እንደዚህ ሱርያል ይሰንጥቀኝ እያለ ይማማልበት ነበር ይላሉ) ንጉሡ መንፈሳዊ
ነበረ ዘመኑ አጭር ነው ፪ አመት ነው። ከዚህም በኈላ ፈጻሜ መንግ | ሥት ነገሠ ተክለ ጊዮርጊስ
እሱም የተማረ ነበር ፹፩ መጽሐፍ የጨረሰ ዘመኑ ርኃብ ነበር ድርጎ ድርጎ ጐመን ቅርድድ በብር ይሸመት ነበር። ካህናቱም
ምነው ቢሞትልን እያሉ ሲያሙ አወቀና ምነው የምትጠሉኝ አላቸው (ቢከፋነ አሉት) ትእምርቻችሁን ባውቅላችሁ ክፉነው (አለ
ዓቢየ እግዚእንም በራስ ቢትወደድ ገብሬ እጅ አስተከለ) ደብረ ምጥማቅን ቤተ ክርስቲያኒቱን ጀም
| ረ ሳይጨርስ ሞተ። የተረፈው ዘመነ መሣፍንት ነው። እቴጌ መነን የምትባል ኃይለኛ ነበረች
ይጠናባ(ት ነበ)ረች ከረኝ(ነ)ት የተነሣም ቋረኞች ሰሩትን ግምብ እንጨቱን እያወለቀች ፫፻ትን ሰራችበት ከቤተ ክርስቲያኑም
የላሊበላን አፈር አስመጥታ(Autre version ደልድላ ላሊበላን የምትሰም ከዚህ ሳም ብላ አዋጅ አስነግራለች ታቦተ
ላሊበላንም በይባቤ በዝማሬ አግብታዋለች ከዚህም በኋላ) ላሊበላን ንዲባልላት ሰራችው ቤተ ክርስቲያን አፈሩን በዙሪያው
ረጨች። ። መሳፍን | ትም ሲገዙ የነገሥታቱን ልጆች ከግብ እያስቀመጡ ነው እናጤ ጓሉ እናጤ ሣህሉ
የሚባሉትን የነገሥታቱን ልጆች ። ። የግቡ ሥራም ታቹ መሠረቱ በድ(ንጊያ)ጃ ብቻ አይደለ ወርቅ ጨምረው ደልድለውታል
በምሥራቅም በምዕራብም በሰሜንም በደቡብም በየገጹ ኁሉ ወርቅ ቀብረውበታል ለግቡ መፍርህ ወመደንግጽ
| ይኈነዋል ብለው የግቡ መግቤ ፲፪ ነው በምሕላው ቀስተደመና የንጉሡ መግብያ ነው። ቀጥሎ በሩፋኤል
ያለው ተዝካሮ በር ይባላል። ቀጥሎ ያለው የተክለ ሃይማኖት ቀስተ ደመና የ፯ቴጌ መግቢያ ነው ቀጥሎ ያለው ቀስተ ደመና
ያአዛጅ ጠቋሬ መግብያነው። በልፍኝ ጊዮርጊስ ያለው በር የዋግሹሞች ነው። በአጣጣሚ ቅዱስ ሚካኤል ያለው እቃቤት በር
ይባላል። እዝያ ደግሞ ቀጥሎ | ያለው እራስ ገብያ ይባላል የሰሜነኞች በር ነው። ከዝያ ደግሞ ቀጥሎ
ያለው ርግብ በር ይባላል። ከዝያ ደግሞ ቀጥሎ ያለው የቀጭን አሸዋ በር የወልቃይቶች ነው። ከዝያ ደሞ ቀጥሎ ያለው
ቀስተደመና የወይዘሮ እኰየ ነው። ከዝያ ደግሞ ቀጥሎ ያለው የግምጃቤት በር ነው። ከዝያ ደሞ ቀጥሎ ያለው በወልደ
ነጐድጓድ ዮሐንስ (በዋርካው) የቋረኞች ነው የግቡ ፲፪ በር የሚባለው ይህ ነው።
| (New handwriting that is similar with calligraphy of the first
59 chapters) ክፍለ ዮሐንስ የሚባል ሊቅ ነበር ተንኰለኛ ነበር ይላሉ። ቤተ ክርስቲያን ሲገባ በዓውደ ዓመት ዳባ
ለብሶ ይገባል ያነንም ጥለትና ቅቤ ቀብቶ የሰውን ኍሉ ልብስ ያበላሻል። ካህናቱ ደግሞ ጨርቅ ለብሰው ሲገቡ። እርሱ
ደግሞ መርገፍ ድርብ ለብሶ አብቦ ይገባል። የእቴየ ምንትዋብ አዝማሪ ደግሞ ከእቴየ። ጋራ ተወራረደና የቊስቋም ለት
ከጐጃም | ከዓምደ ወርቅ የመጣሁ ሊቅ ነኝ ብሎ በዋዜማው አስወርቶ አደረ። በበነገው ከፍ አድርጎ
እንደ ጐጃም አጠማጠም እስከ ዓይኑ ቅንድብ ጠመጠመና መርገፍ ድርቡን አደረገና በርኖሱን አረገና። ጸናጽል መቋምያ
አስያዘና። ከማህል ገብቶ ተገጨረ። ደባትሩም በክብር ዓዩት። እርሱም ከአፍጫው ላይ አርጎ ሲቈነን ዋለ። የቅኔም
መቀኛው ሲደርስ። ሊቃውንቱም ተማከሩ። እቴየ ምንትዋብም
| ከከውስጥ ኍነው እያዩ ይስቃሉ። መልካም ድምፀ መልካም መርጠው አቀረቡለት። እርሱም እናንት
ሳላችኁ አይሆንም ብሎ ተጓደደ። ካህናቱም እርሰዎን ያህል ሊቅ መጥቶ ለርሰዎ ነው የሚገባ አሉ። እርሱም እሽ ብሎ እጅ
ነሣና። ለተመሪው እነዝያ እንደሚያ ደርጉት ቀስ ብሎ በጆሮው ኦማርያም በል አለው።ክህናቱ፡ | ም
ይህን ሰምተው በዚህ ሲስቁ። እረቆዩ ይበሉ አለላችኁ አለና። እለምንሽ አለኁ ባርያሽን እንደ ግዜ ስሚኝ አለ።
ደብተራም አንደግዜ አያይዞ ሲያወካ። እርሱም መጠምጠሚያውነ ወረወረና ወጥቶ ሮጠ። እቴየ ምንትዋብም ተረቱ። መጣምር
የተጫነችውን በቅሎ ሰጡት ለዝያ አዝማሪ። ። ።
| አንዱ ደግሞ አዝማሪ የጐንደር ካህን ኊሉ። እየ ዞረ ጠራ ቤቴን አይታችሁት አታውቁ እኔ ከቤታችሁ
ኍለ ግዜ እየ በላኍ እየጠጣሁ እያለ።ካህኑም እውነት መሰለውና ተሰብስቦ ገባ። ቤቱም መረባ ነው ቤተ ክርስቲያን
ይመስላል። ተሰብስቦ ከገባ በኋላ። ቤቱን የኋሊት በባሕር ቊልፍ | ቈልፎ ሄደ ዙረቱን። ካህኑም
እንደ ተዘጋ ዋለ እስከ ፯ቀን ያሰነብተን ይሆን እያለ እኩሉ ያለቅሳል። እኩሉ ግን ይስቃል። እንዲህ እያለ ፀሐይ
ገባ። ፀሐይ ሲገባ ቊልፉን ከፈተና ወፈሰሶሙ ካህናት አላችሁን አላቸው። እነዚያም እኔ እኔ እወጣ ሲሉ ከደጃፉ ብዙ ሰው
ተላለቀ ይላሉ።
| ወእምድኅረዝ ነግሠ ቴዎድሮስ ንጉሥ። ቴዎድሮስ ከናታቸው ማኅፀን የተፈጠሩለት የናታቸው ማኅፀን
እንደ ሰማይ ነጐዳ ሁኖ ጮኸ እናቲቱም ደንግጠው ተነሡ ወንድየውም ደንግጠው ተነሡ። ምን አገኘሽ እቴ አሉ እኔ ምን
አውቃለሁ እንዲህ ሆኖ ሲጮህ ሰማሁ እንጂ አሉ። የበረቱ ከብትም ደንግጦ በረሀ ገባ | ዓመፃ ሀለየ
በውስተ ምስካቡ እንዳለ። ተወልደው ክርስትና ሲነሱም የበቃ መነኵሴ ቁሞ አየና የሞተ መልካም ብሎ ተናገረ። ከአደጉ
በኋላም በፊት እቴየ መነን ድል አደረጉ። ቀጥለውም ጉራምባይ ፯ደጃዝማች መቱ ቀጥለውም አገወችን መቱ። ቀጥለውም ደጃች
ውቤን መቱ ወይቤ ተፈጸመ ኵሉ
| እንዳለ። ከዚኅም በኋላ ጐንደር ከግንቡ ገብተው ነገሡ አድለቅለቀት ምድር ወተሀውከት ኢየሩሳሌም።
ፊተዎም እንደ እሳተ ገሞራ እየተፋጀ ለሕዝቡ አስቸገረ። በፊት ደኽና ነበሩ መልካም አራያ አሳይተው ነበር ቆርቤ አለሁና
ቁረቡ አሉ ኋላ ግን አፍርሸ አለሁና አፍርሱ አሉ። ወኃደረ መንፈሰ ጋኔን ውስተ ልቡና የበአለ አልጋ ልጅ | ወንድ ልጅ እለት ተወልዶ በሰሙ ጊዜ ገሥግሠው ሂደው ከናቱ ነጥቀው ከደንጊያ ላይ ያፈርጡ ጀመሩ።
ሰውንም እየሰበሰቡ ከግድግዳ ቤት አግብተው በእሳት ያቃጥሉ ጀመር እንኳን ኢትዮጵያ ኢየሩሳሌም በድጋንፄ ስትሸበር ታድር
አለች ሕዝቡም የሚደርስበት ጨነቀው። ወአነግሥ ብእሴ መደልወ በእንተ ኃጢአተ ሕዝብ ያለው ደረሰበ
| ትና። ሸዋንም የከፈቱ ጊዜ የሸዋ ሰው እዋጋለሁ ብሎ ገጠማቸው ድል አርገው ሲአበቁ የተማረከውን
ሰው ፪ሁለት እጁን ቆርጠው በገመድ ከአንገቱ እየአሰሩ ሰደዱት። የሸዋ ሰውም አንድ ጊዜ ፈረሰ የአረገዘች ሁሉ ሴትም
በድንጋፄ ከኾድዋ ያለ እየወጣ ወደቀ የሸዋ ንጉሥም በድንጋፄ ሞተ ቴዎድሮስ ደረሰን ሰምቶ። ከዚኅም በኋ | ላ የንጉሡን ልጅ ምንይልክን ይዘው ወደ ጐንደር ተመለሱ ከጐንደርም ግብር ጣሉበት ሕዝቡንም በርሀብ
ፈጁት የደንብያ ሰውም ታስሮ ታስሮ አለቀ። ይህን አርገው ወደ ደብረታቦር ተመለሱ ከደብረታቦር አያል ቀን ተቀምጠው ኖሩ
አርብ ቀን ወደ ማታ ከደብረ ታቦር ተነስተው ቅዳሜ ድል ገበያ ሲሆን ጐንደር ደረሱ
| አራቱን ገጥ አገር በአንድቀን ዘረፉት ቤተ ክርስቲያኑን ኍሉ አቃጠሉት ጐንደር እሳተ ገሞራ ዘነመባት
የፋሲል የኢያሱ ከተማ ተመዘበረች ተማረከች። ከእሳትም የተረፈውን ታቦቱን እቃውን ሰውን ይዘው ደብረ ታቦር ገቡ ሰውንም
ከአገር መሩት። ከዚህም በኋላ እብድ ናቸውና በል ተነሳ ብለው ሰውን ኍሉ | ን ይዘው ያሰሩትን
አስረው ያልታሰረውንም ይዘው መቅደላ ገብተው ተቀመጡ። የጐንደር ሰውም ብልህ ነውና ወደ እንግሊዝ አገር ላከ። እንዴት
እናንተ እያላችሁ ጐንደር አምሳለ ኢየሩሳሌም ናት እሳት ስትቃጠል ሰው ሲቃጠል ኢትዮጵያ ስትጠፋ ዝም ብላችሁ አያችሁነ
ብለው ላኩ። እንግሊዞችም ይህን ቃል በሰሙ ጊዜ አንድ ቀ
| ን ሳይውሉ ሳያድሩ ጫን ብለው ገሥግሠው መጥተው ድምጣቸው ሳይሰማ መቅደላ ላይ ቴዎድሮስን ገድለው
አይዞአችሁ ጐንደር ደስ ይበላችኍ። አገራችሁን ግቡ ብለው እንግሊዞች ወደ ባሕር ተመለሱ። የጐንደር ሰውም ከሞት
የተረፈ ወደ አገሩ ገባ። ከዚኅም በኋላ መንፈሳዊ ንጉሥ ብእሴ እግዚ | አብሔር ነገሠ ተክለ ጊዮርጊስ
ለሕዝብ የተስማማ አገሩም ጥጋብ ሆነ አውዴ ወበዴ ጠፋ። የጐንደር ሰው የሆንህ ግባ ብለው አዋጅ አገሩ የጐንደር ሰው
ከሞት የተረፈ ገባ ለአድባራት ኊሉ ግምጃውን እቃውን አሰናድተው ሰጡ። አይጡ እባቡ አስቸገረን ብለው ቢነግሯቸው ለንጉሡ
ጐጃም አስልከው አስ
| መጥተው በቅርጫት ድመት ለአርባ አራቱ ሴትና ወንድ ሁለት ሁለት አደሉት እባቡም አይጡም ጠፋ።
ለተአረዘው ለተቸገረው ኍሉ ልብሱን ቀለቡን ሰጡት። ሰውም በከፋነ ልክ ፀሐይ ወጣልነ ንጉሥ ነገሠልነ ብሎ ደስ አለው
ንጉሥም አንድ ወታደር የደረሰህ እቀጣለሁ አሉ። መዓር ወተትም እንደ ዝናም ዘነመ እህልም እንደ አፈር ሆ | ነ ከዚህም በኋላ ሰው ደስታውን ሳይጠግበው አጼ ተክለ ጊዮርጊስ ወደ ትግሬ ተሻገሩ። ከትግሮች ጋር
ጦርነት አደረጉ እርስዎ ድል ሆኑ። ይህንም የጐንደር ሰው በሰማ ጊዜ አንድነት እንደ ሰብአ ነነዌ ተፋጀ ተላቀሰ ያለና
ለመድነው መከራ ተመልሶ መጣ አለ። ከዚህም በኋላ ትግሬ ላይ አጼ ዮሐንስ ነገሠ ወደ ጐንደር ተጉዘው መ
| ጡ አባጫራ ከተማ አደረጉ። እርሳቸው መንፈሳዊ ነበሩ ካህንም እወዳለሁ ይላሉ። ሠራዊታቸው ግን
ከቴዎድሮስ የከፋ ሆነ ጐንደርም እንደ ወትሮው በወታደር ተመዘበረች መዓልተ ይመስል መንፈሳዌ ወሌሊት ይጼዓን በአርዌ
ሆነ። ሕዝቡም ደስ ሳይለው ጐጃምን ደግሞ ተሻግረው አጥፍተው አብያተ ክርስቲያኑን ኍሉ እንዳይደለ አርገው መተማ ሞቱ።
። ። | ከዚኅም በኋላ ምን ይልክ ነገሠ የዚህ ዓለም ፀሐይ የዚኅ ዓለም ደስታ የዚኅ ዓለም ፍሥሐ
ከዚህ ቀደምም እንደዚህ ያለ ያለም አልነገሠ እንግዲህም አይነግሥ። ዘመኑም ዘመነ ተድላ ዘመነ ፍሥሐ ዘመነ ፍግዣ ሞትም
ለምን ይልክ አይገባም ነበር ሰው መሆን አለንጅ። ወአዕረፈ በክብር ወበሰላም በስብሐት ወበውዳሴ ፀሐየ ዓለም ምንይልክ።
| (Chronology of Kings of Gondarine Period) ፋሲለደስ |
Hypothes.is public annotations pointing here
Use the tag BetMas:AHB001gondar in your public hypothes.is annotations which refer to this entity.
Suggested Citation of this record
To cite a precise version, please, click on load permalinks and to the desired version (see documentation on permalinks), then import the metadata or copy the below, with the correct link.
Alessandro Bausi, Sisay Sahile, ʻGondar, Private Collection of Ato Hayle Bayyana, Gondar private collection of Ato Hayle Bayyanaʼ, in Alessandro Bausi, ed., Die Schriftkultur des christlichen Äthiopiens und Eritreas: Eine multimediale Forschungsumgebung / Beta maṣāḥǝft (Last Modified: 2017-07-10) https://betamasaheft.eu/manuscripts/AHB001gondar [Accessed: 2024-05-18]
Revisions of the data
- Sisay Sahile Created entity on 10.7.2017
Attributions of the contents
Alessandro Bausi, general editor
Sisay Sahile, editor
This file is
licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0.